...::: ခြေ​လေး​ချောင်း​တော်လှန်​ရေး​ :::...

ခြေလေးချောင်းတော်လှန်ရေး

ဦး​​သာ​​ခေါင်၌ လယ်လည်း​​ ရှိသည်။ ယာလည်း​​ ရှိသည်။
နွား​​​တွေလည်း​​ ရှိသည်။ ဆိတ်​​တွေ ဝက်​​တွေလည်း​​ ​​ပေါသည်။ ကြက်​​တွေ
ဘဲ​​တွေလည်း​​ လှိုင်သည်။ မြင်း​​​တွေ သိုး​​​တွေလည်း​​ မနည်း​​။
ဦး​​သာ​​ခေါင်သည် သူပိုင်​​သော ယင်း​​မာပင်ကွင်း​​ယာ​​တော၌ တဲကြီး​​ထိုး​​၍
​​နေသည်။ သူကဲ့​​သို့​​ ယာ​​တောသို့​​ ထွက်၍ ​​နေကြ​​သောသူများ​​လည်း​​ ရှိသည်။
သူ​​နေ​​သော​​နေရာကို ''ယင်း​​မာပင်ကွင်း​​'' ဟု ဆိုလျှင် ခရီး​​တစ်​​သောင်း​​​လောက်
ပတ်ဝန်း​​ကျင်အတွင်း​​၌ မသိသူမရှိ။ ဦး​​သာ​​ခေါင်သည် လယ်လုပ်ချိန်တွင်
လယ်လုပ်သည်။ နှမ်း​​ကြဲချိန်တွင် နှမ်း​​ကြဲသည်။ မိုး​​ဦး​​ကျတွင် ​​ပြောင်း​​ဖူး​​ကို
ဖရုံ၊​ သခွား​​နှင့်​​ ​​ရော၍ ကြဲသည်။ နွား​​​ကျွေး​​ရန်​​ပြောင်း​​ ကိုလည်း​​
သတ်သတ်စိုက်သည်။ ဦး​​သာ​​ခေါင်သည် လယ်ယာအလုပ်ကိုသာ
လုပ်သည်မဟုတ်။ ဆိတ်များ​​ကိုလည်း​​ ​​မွေး​​၍ ​နယ်လှည့်​​
ဆိတ်ဝယ်ကုလား​​များ​​သို့​​ ​​ရောင်း​​သည်။ ဝက်များ​​ကိုလည်း​​ ​ဖောက်၍
ဝက်ထိုး​​တရုပ်များ​​သို့​​ ​​ရောင်း​​သည်။ တခါတရံ အခါကာလအလိုက်
ဝက်သား​​လည်း​​ သူ့​​ဟာသူ​​ပေါ်သည်။ နွား​​အို၊​ နွား​​ပိန်များ​​ကိုလည်း​​ အလကား​​
မထား​​၊​ ​​ငွေစ အဖြစ်သို့​​ ​​ရောက်​​စေခြင်း​​ငှာ သား​​သတ်ရုံသို့​​ပို့​​သည်။
ဦး​​သာ​​ခေါင်သည် သူပိုင်​​သော နွား​​ ဆိတ် ဝက် ဘဲနှင့်​​ ကြက်တို့​​ အ​​ပေါ်၌
ထူး​​၍ ကြင်နာ​​သော သ​​ဘောရှိသည်ဟု မဆိုနိုင်။ သို့​​ရာတွင် ထူး​​၍
ရက်စက်မည်ဟူ​​သော စိတ်ထား​​လည်း​​ မရှိ။ နွား​​များ​​သည် သူ၏
စီး​​ပွား​​ဖက်များ​​ဖြစ်သည်။ ထို့​​​ကြောင့်​​ နွား​​များ​​အ​​ပေါ်၌ အထူး​​ကြင်နာ
​​စောင့်​​​ရှောက်အပ်သည်ဟူ၍လည်း​​ သူ့​​စိတ်ထဲတွင် မဥပါဒ်မိ။ နှိပ်စက်လို​​သော
သ​​ဘောသက်သက်နှင့်​​ နှိပ်စက်ခြင်း​​လည်း​​ မရှိ။ ယင်း​​သို့​​ မှန်​​သော်လည်း​​
သူ့​​၏စိတ်ထဲတွင် နွား​​ ဆိတ် ဝက် စသည်တို့​​ကို စာရင်း​​သွင်း​​ကာ ထဲ့​​၍
မစဉ်း​​စား​​မိ။ သူပိုင် တိရစ္ဆာန်များ​​ကို ​​ကျွေး​​ရိုး​​ ​​ကျွေး​​စဉ် အတိုင်း​​
အစဉ်အလာမို့​​ ​​ကျွေး​​ခြင်း​​မှတပါး​​ ​​စေတနာနှင့်​​ ပြုစုခြင်း​​ မရှိ။
ထမ်း​​ပိုး​​ရုန်း​​ရလွန်း​​၍ ပခုံး​​​ပေါက်ပြီး​​ အသား​​နီလန်​​နေ​​သောနွား​​သည်
နာရှာလိမ့်​​မည်ဟုလည်း​​ ဂရုဏာမသက်မိ။ အလုပ်ထူး​​၍
ပင်ပန်း​​​သောတိရစ္ဆာန်ကိုလည်း​​ ထူး​​၍လုပ်ရ​​သောအလုပ်နှင့်​​ တန်​​အောင်
ထူး​​၍​​ကျွေး​​​မွေး​​မည်ဟု အာရုံမထား​​။ အမှုမဲ့​​ အမှတ်မဲ့​​သာတည်း​​။

တ​​နေ့​​ည​​နေ​​စောင်း​​တွင် ဦး​​သာ​​ခေါင်သည် ဘုန်း​​ကြီး​​ပျံသို့​​
သွား​​၍အပြန်တွင် ထန်း​​​တောတခုသို့​​ ဝင်ကာ ထန်း​​ရည်​​သောက်ခဲ့​​သည်။
ခရီး​​ကလည်း​​ အနည်း​​ငယ်ပန်း​​ပြန် ထန်း​​ရည်ကလည်း​​ အနည်း​​ငယ် ''ထို''
​​နေပြန်​​သော​​ကြောင့်​​ ​​နေဝင်ရီသ​​ရောအချိန် အိမ်သို့​​ ပြန်​​ရောက်​​သောအခါ
နွား​​ခြံ ကြက်ခြံ ဝက်ခြံ စသည်တို့​​ကို လုံခြံုစွာ ပိတ်ဖို့​​ သတိမရဘဲ လက်က
​​ပြောင်း​​ဖူး​​ဖက်​​ဆေး​​လိပ်ကြီး​​ကိုသာ တဖွား​​ဖွား​​ ဖွာ၍ အိမ်ထဲသို့​​
ဝင်သွား​​ပြီး​​လျှင် တ​​အောင့်​​​လောက်နား​​၍ မီး​​ခွက်ကိုမှုတ်ကာ တခူး​​ခူး​​နှင့်​​
အိပ်​​ပျော်​​နေပြီဖြစ်​​သော သူ့​​မယား​​ ​​ဒေါ်အိုစာ ​​ဘေး​​မှ ဝင်၍
အိပ်လိုက်​​လေသည်။

ဦး​​သာ​​ခေါင်၏ အိမ်ခန်း​​မှ မီး​​ခွက်မှုတ်လိုက်သည်ကို
မြင်လိုက်ကြသည်နှင့်​​ တပြိုင်နက် ဦး​​သာ​​ခေါင်၏ ခြံတွင်း​​၌ ရှိကြ​​သော နွား​​
ဆိတ် ဝက် ဘဲ ကြက် မြင်း​​ ​​ခွေး​​ စသည်တို့​​သည် ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် ဖြစ်၍
လာကြသည်။ ''​​နေရာကျပြီ။ ​​နေရာကျပြီ၊​ ဦး​​သာ​​ခေါင် အိပ်ပြီ။ လာကြ​​ဟေ့​​။
ထကြ​​ဟေ့​​၊​ ဗိုလ်ကြီး​​ဆီကို သွား​​ပြီး​​ သူ့​​အိမ်မက်အ​​ကြောင်း​​
နား​​​ထောင်ရ​​အောင်'' ဟု တိရစ္ဆာန်များ​​ တ​​ကောင်နှင့်​​ တ​​ကောင် တိုး​​တိုး​​
တိုး​​တိုး​​ ဖြစ်၍ ​​နေကြသည်။ လွန်ခဲ့​​​သောညက ဗိုလ်ကြီး​​ဟု ​​ခေါ်​​သော
ဝက်လား​​ဥဿဖကြီး​​သည် အလွန်ထူး​​ဆန်း​​​သောအိမ်မက်တစ်ခုကို မြင်သဖြင့်​​
တခြံတည်း​​​နေ တသခင်တည်း​​ပိုင်ဖြစ်ကြ​​သော တိရစ္ဆာန်အ​​ပေါင်း​​တို့​​သည်
အတိတ်​​ကောင်း​​ နိမိတ်​​ကောင်း​​ စကား​​ကို ကြား​​ရလိမ့်​​မည်ဟု
​​မြှော်လင့်​​​နေကြသည်။ ဗိုလ်ကြီး​​ကလည်း​​ သူ့​​အိမ်မက်အ​​ကြောင်း​​ကို
တိရစ္ဆာန်အ​​ပေါင်း​​အား​​ ​​စေတနာသက်သက်ဖြင့်​​ ​​ပြောပြလို​​ကြောင်း​​
သတင်း​​​ကောင်း​​ဖြန့်​​၍ ထား​​သည်။ ဦး​​သာ​​ခေါင် အိပ်သည်နှင့်​​ တပြိုင်နက်
တိရစ္ဆာန်အား​​လုံး​​သည် ဗိုလ်ကြီး​​ထံ စု​​ဝေး​​သွား​​​ရောက်ကြရန်
တပြင်ပြင်နှင့်​​​နေကြသည်။ ဗိုလ်ကြီး​​ဆိုလျှင် ဦး​​သာ​​ခေါင်ခြံတွင်း​​၌ တိရစ္ဆာန်
အား​​လုံး​​အနက် မကြည်ညို​​သော တိရစ္ဆာန်မရှိ။ ဗိုလ်ကြီး​​​ပြောသည်ကို
နား​​​ထောင်ရလျှင် တညတ​​လေ အအိပ်ပျက်၍ အ​​ရေး​​မကြီး​​။

ဦး​​သာ​​ခေါင်အိပ်​​ပျော်ချိန်တွင် နွား​​များ​​သည် ခြံမှထွက်၍ လာကြသည်။
ဝက်များ​​ကလည်း​​ ဝက်ခြံမှ အလုံး​​အရင်း​​နှင့်​​ အစုလိုက် အအုပ်လိုက်
ထွက်လာကြသည်။ မြင်း​​များ​​ကလည်း​​ မြင်း​​​စောင်း​​မှ ဟီသံ​​ပေး​​၍
တ​​ကောင်ချင်း​​ ''လမ်း​​ဒိုး​​နင်း​​'' ၍ လာကြသည်။ ကြက်များ​​ကလည်း​​
အိပ်တန်း​​မှ က​​တော်သံ​​ပေး​​၍ လာကြသည်။ တိရစ္ဆာန်များ​​သည်
ဦး​​သာ​​ခေါင်အိမ်ဝင်း​​ ​​တောင်ဖက်ဖျား​​ရှိ ​​ညောင်ပင်ကြီး​​​အောက်တွင်
စု​​ဝေး​​ဖို့​​ချိန်း​​ကြသည်။ ဗိုလ်ကြီး​​သည် ​​ညောင်ပင်ရင်း​​ရှိ ကမူ​​ပေါ်တွင်
​​ကောက်ရိုး​​များ​​ခင်း​​၍ တင့်​​တယ်စွာ ထိုင်သည်။ သူ့​​​ရှေ့​​ မနီး​​မ​​ဝေး​​
တိုင်ငုတ်​​ပေါ်တွင် မီး​​ခွက်တစ်ခု ထွန်း​​ထား​​သည်။ ဗိုလ်ကြီး​​မှာ အသက်
တဆယ့်​​နှစ်နှစ်ခန့်​​ရှိပြီ။ ဝက်တို့​​၏ သက်တမ်း​​အား​​ဖြင့်​​ ငယ်ရွယ်သူဟု
မဆိုနိုင်။ အသက်ကြီး​​ကာမှ ဝဖြိုး​​၍လည်း​​​နေသည်။ သို့​​ရာတွင်
ဗိုလ်ကြီး​​၏ ဝခြင်း​​ ဖြိုး​​ခြင်း​​မှာ အရုပ်ဆိုး​​​လောက်​​အောင် ဝခြင်း​​ ဖီး​​ခြင်း​​မဟုတ်။
ခံ့​​ညား​​တင့်​​တယ် ရှုချင်ဖွယ်ရှိရုံသာ ဝခြင်း​​ ဖီး​​ခြင်း​​ဖြစ်သည်။
ခပ်သိမ်း​​​သော ဝက်တို့​​အနက် ဗိုလ်ကြီး​​​လောက် ဝက်၏ ဣ​​န္ဒြေနှင့်​​ ပြည့်​​စုံ​​သော
ဝက်မည်သည် မရှိ။

​​ညောင်ပင်ကြီး​​​အောက် ခင်း​​အပ်​​သော ​​ကောက်ရိုး​​​နေရာထိုင်ထက်၌
​​လျောက်ပတ်စွာ ဗိုလ်ကြီး​​ ထိုင်ပြီး​​​သောအချိန်နှင့်​​ မ​​ရှေး​​မ​​နှောင်း​​တွင်
အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​လည်း​​ တစုပြီး​​တစု ​ရောက်လာကြသည်။ ပထမဆုံး​​ ဝါမ
ဂုတ်ကျား​​နှင့်​​ နီပါး​​တို့​​​ခွေး​​သုံး​​​ကောင် လာသည်။ ထို့​​​နောက်
ဝက်များ​​လာသည်။ ဝက်များ​​သည် ဗိုလ်ကြီး​​ထိုင်​​သော ကမူ​​ရှေ့​​
​​ကောက်ရိုး​​​ပေါ်တွင် ထိုင်ကြသည်။ ကြက်များ​​က ခြံစည်း​​ရိုး​​​ပေါ်၌ အစီအရီ
ဝပ်ကြသည်။ ခိုဖြူခိုပြာနက်တို့​​က ​​ညောင်ကိုင်း​​​ပေါ်တွင် လည်ယှက်ကာ
နား​​ကြသည်။ သိုး​​နှင့်​​ ဆိတ်တို့​​က ဝက်များ​​​နောက်ဖက်တွင်
ဝင်၍ထိုင်ကြပြီး​​​နောက် နွား​​များ​​က သူတို့​​​နောက်ဆွယ်မှ ဝပ်ပြီး​​လျှင်
စား​​မြံု့​​ပြန်ရင်း​​ အစည်း​​အ​​ဝေး​​ချိန်ကို ​​စောင့်​​ကြသည်။ ထိုနွား​​များ​​ထဲတွင်
ဂျိုကား​​နှင့်​​ ခွာဖြူအမည်ရှိ​​သော နွား​​​ပေါက်ကြီး​​နှင့်​​ နွား​​မကြီး​​တို့​​သည်
ဖြည်း​​ညှင်း​​စွာ ဝင်လာကြသည်။ ဂျိုကား​​နှင့်​​ ခွာဖြူတို့​​သည်
တိရစ္ဆာန်ပရိသတ်ကြီး​​ ထိုင်ရန်ခင်း​​ထား​​​သော ​​ကောက်ရိုး​​များ​​ထဲတွင်
အခြား​​တိရစ္ဆာန်ငယ်များ​​ မ​​တော်တဆ ဖုံး​​ကွယ်​​နေက မနင်း​​မိ​​စေခြင်း​​ငှာ ခွာကို
တဖက်ချင်း​​ တဖက်ချင်း​​ အသာနင်း​​၍ ဝင်လာကြသည်။ ခွာဖြူမှာ
တတိယအရွယ်ဝင် နွား​​မိခင်ကြီး​​ ဖြစ်၍ ကျက်သ​​ရေရှိ​​သော
နွား​​အမျိုး​​သမီး​​ကြီး​​ဖြစ်သည်။ နွား​​က​​လေး​​ ​​လေး​​​ကောင်​​မွေး​​ပြီး​​ကတည်း​​က
ခွာဖြူမှာ ယခင်ကကဲ့​​သို့​​ အသား​​အ​​ရေ ပြည့်​​ဖြိုး​​လှပခြင်း​​ မရှိ​​တော့​​​ချေ။
ဂျိုကား​​မှာ ဗလလည်း​​​ကောင်း​​သည်။ အယပ်အ​​မောင်း​​လည်း​​​ကောင်း​​၍ ရိုး​​ရိုး​​
နွား​​နှစ်​​ကောင်စာ​​လောက် အား​​ရှိသည်။ ပါး​​နပ်လိမ္မာခြင်း​​ကား​​ ရှိပုံမရ။
သို့​​ရာတွင် တည်ကြည်​​ဖြောင့်​​မတ်ခြင်း​​ အား​​ခွန်ဗလ​​ကောင်း​​ခြင်း​​တို့​​​ကြောင့်​​
သူ့​​ကို ခပ်သိမ်း​​​သော တိရစ္ဆာန်တို့​​က ကြည်ညို​​လေး​​စား​​ကြသည်။ ဂျိုကား​​နှင့်​​
ခွာဖြူတို့​​​ရောက်လာပြီး​​​နောက် မုတ်ဆိတ်​​ခေါ် ​ဆိတ်ဖြူကြီး​​နှင့်​​
မ​​ဟော်အမည်ရှိ​​သော လား​​တို့​​သည် ​​ရောက်လာကြသည်။ မ​​ဟော်သည်
ဦး​​သာ​​ခေါင်၏ တိရစ္ဆာန်များ​​ အနက် အသက်လည်း​​ အကြီး​​ဆုံး​​
စိတ်လည်း​​အတိုဆုံး​​ဖြစ်သည်။ စကား​​လည်း​​ အလွန်နည်း​​သည်။တခါတရံ
စကား​​​ပြောပြန်ပါလည်း​​ အရွဲ့​​တိုက်၍သာ​​ပြောသည်။ ဥပမာဆို​​သော်
ဘုရား​​သခင်သည် သူ့​​အား​​ ယင်​​ချောက်ရန် အမြီး​​ကို
ဖန်ဆင်း​​​ပေး​​​တော်မူသည်မှာ မှန်သည်။ သို့​​ရာတွင် သူ့​​သ​​ဘောအရဆိုလျှင်
ဘုရား​​သခင်သည် သူ့​​အမြီး​​ကိုလည်း​​ မဖန်ဆင်း​​​စေလို။ ယင်ကိုလည်း​​
မဖန်ဆင်း​​​စေလိုဟု ဆိုသည်။ တိရစ္ဆာန်များ​​အား​​လုံး​​အနက် မ​​ဟော်သည်
တခါမျှ ရယ်ခြင်း​​ပြံုး​​ခြင်း​​ မရှိ။ ''​​ဟေ့​​ မ​​ဟော် နင်ဘာလို့​​ မရယ်ဒါလဲ'' ဟု
အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​က ​​မေး​​ကြ​​သော အခါ မ​​ဟော်က ''​​လောကမှာ
ဘာရယ်စရာရှိလို့​​ ငါကရယ်ရမှာလည်း​​ဟ'' ဟု ပြန်၍​​ဖြေသည်။ မ​​ဟော်သည်
ဂျိုကား​​ကို အလွန်ချစ်သည်။ သူတို့​​နှစ်​​ကောင်သည် အလုပ်အား​​သည့်​​​နေ့​​တွင်
စကား​​မ​​ပြောကြဘဲ မြက်ခြံထဲတွင် ​​ဘေး​​ချင်း​​ယှဉ်ကာ အစာစား​​​လေ့​​ရှိသည်။

နွား​​ကြီး​​နှစ်​​ကောင် ဝပ်ပြီး​​သည်နှင့်​​တပြိုင်နက် ဘဲက​​လေး​​တစ်စုသည်
မိခင်​​ပျောက်သည်နှင့်​​ လည်ပင်း​​က​​လေး​​များ​​ကို ​​မော့​​၍ ဟိုကြည့်​​သည်ကြည့်​​
ကြည့်​​ကာ တ​​ကောင်​​နောက်တ​​ကောင်စီတန်း​​၍ ဝင်လာကြပြီး​​လျှင် သူတို့​​အား​​
တခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​ မနင်း​​မဖိမိမည့်​​​နေရာကို ရှာကြသည်။ ထိုအခါ ခွာဖြူက
သူ၏​​ခြေ​​ထောက်များ​​ကို ဖယ်ရှား​​​ပေး​​သဖြင့်​​ ဘဲက​​လေး​​များ​​သည် ခွာဖြူ၏
ရင်ခွင်နား​​သို့​​ ကပ်၍ တ​​ကောင်​​ပေါ်တ​​ကောင်ထပ်ကာ ဝပ်ကြပြီး​​လျှင်
ချက်ခြင်း​​ပင် အိပ်​​ပျော်သွား​​ကြသည်။ ထို့​​​နောက် ဦး​​သာ​​ခေါင်
စီး​​​နေကြဖြစ်​​သော မယ်သီ​​ခေါ်သည့်​​ မြင်း​​မသည် လည်ပင်း​​က
​​ကြေး​​ခ​​လောက်သံက​​လေး​​ တချွင်ချွင်နှင့်​​ ပါး​​စပ်က ထန်း​​လျက်ကို မြံု့​​ရင်း​​
ဝင်လာသည်။ မယ်သီသည် ​​ပေါ​​တော​​တော မြင်း​​မဖြစ်သည်။ သူ့​​လည်ပင်း​​က
​​ကြေး​​ခ​​လောက်သံကို အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​ ကြား​​နိုင်​​စေခြင်း​​ အလိုငှာ လည်ပင်း​​
တခါခါလှုပ်၍ ​​ရှေ့​​နား​​ဆီသို့​​ ဝင်သွား​​သည်။ ​​နောက်ဆုံး​​တွင် မိတိုး​​မည်​​သော
​​ကြောင်မကြီး​​သည် ​​တောင်​​မြောက်​​လေး​​ပါး​​ကို ကြည့်​​၍ ဝင်လာပြီး​​လျှင်
ဂျိုကား​​နှင့်​​ ခွာဖြူကြား​​သို့​​ ဝင်၍ တခွီး​​ခွီနှင့်​​ ​​ကွေး​​၍ အိပ်​​လေရာ
ဗိုလ်ကြီး​​​ဟော​​ပြောသည်ကို တလုံး​​မျှ မကြား​​လိုက်ဘဲ ရှိသည်။

ထိုအစည်း​​အ​​ဝေး​​ သို့​​ ယင်း​​မာပင်ကွင်း​​၌ ရှိ​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​အနက်
ဦး​​သာ​​ခေါင်​​မွေး​​ထား​​​သော င​​အော​​ခေါ် ​​တောကျီး​​ကန်း​​ကြီး​​တ​​ကောင်မှတပါး​​
အား​​လုံး​​ အစုံအညီတက်​​ရောက်ကြသည်။ တိရစ္ဆာန် ပရိသတ်ကြီး​​သည်
အစည်း​​အ​​ဝေး​​ခွင်၌ ဘာသာဘာဝ သက်​​တောင့်​​သက်သာထိုင်မိကြ​​သောအခါ
ဗိုလ်ကြီး​​က အဟမ်း​​အဟမ်း​​ဟု အမ္မသဒ္ဒါပြုပြီး​​လျှင် မိန့်​​ခွန်း​​မြက်ကြား​​သည်မှာ
ဆိုလတ္တံသည့်​​အတိုင်း​​ဖြစ်သည်။

''အို ငါနှင့်​​ တကွင်း​​တည်း​​​နေ ဆင်း​​ရဲ​​ဘော်ဆင်း​​ရဲဘက် ရဲ​​ဘော်
အ​​ပေါင်း​​တို့​​၊​ ယခုည ဤကဲ့​​သို့​​ ​​သောင်း​​​သောင်း​​ဖြဖြ ငါတို့​​စည်း​​​ဝေး​​ကြရခြင်း​​
အ​​ကြောင်း​​မှာ အခြား​​​ကြောင့်​​မဟုတ်။ ငါမ​​နေ့​​ညက မြင်မက်​​သော
အိပ်မက်ထူး​​ကို သင်တို့​​အား​​​ပြောကြား​​လိုခြင်း​​​ကြောင့်​​ ဖြစ်ပါသည်။ ငါသည်
ရဲ​​ဘော်တို့​​အား​​ ငါ၏အိပ်မက်အ​​ကြောင်း​​ကို မ​​ပြောခင် အခြား​​အ​​ရေး​​ကြီး​​​သော
အ​​ကြောင်း​​များ​​နှင့်​​ စကား​​ပလင်ခံလိုပါသည်။ ငါသည်
စကား​​​ပြောဝါသနာပါ၍ စကား​​မရှိ စကား​​ရှာကာ ​​တောင်စဉ်​​ရေမရ
စကား​​တို့​​ဖြင့်​​ သင်တို့​​၏ အဖိုး​​တန်​​သော အချိန်ကို ဖြုန်း​​ပစ်မည့်​​ သ​​ဘောနှင့်​​
ဤအစည်း​​အ​​ဝေး​​ကို ​​ခေါ်ရခြင်း​​ မဟုတ်သည်ကို သင်တို့​​အား​​ ​​ရှေး​​ဦး​​စွာ
သိ​​စေလိုပါသည်။ ငါသည် အသက်ကြီး​​ရင့်​​ပြီ ဖြစ်သဖြင့်​​ ​​နောက်ကို
ကြာရှည်စွာ သင်တို့​​နှင့်​​ ​​နေရ​​တော့​​မည် မဟုတ်ပါ။ သို့​​ဖြစ်ရာ
ငါမ​​သေခင်တွင် သင်တို့​​အား​​ ငါဆည်း​​ပူး​​ထား​​သမျှ ဗဟုသုတများ​​ကို
အ​​မွေ​​ပေး​​၍ ပစ်ခဲ့​​ချင်ပါသည်။ ငါသည် အသက်ကြီး​​ရင့်​​ပြီဖြစ်သည့်​​အတိုင်း​​
ငါ၏ခြံထဲ၌ တကိုယ်​​ယေတကာယချင်း​​ ဆင်ခြင်သုံး​​သပ်ဖို့​​
အချိန်များ​​စွာရခဲ့​​ပါသည်။ ထိုသို့​​ အချိန်များ​​စွာ ရခဲ့​​သည့်​​ အကျိုး​​အား​​ဖြင့်​​
ဤ​​လောကကြီး​​အ​​ကြောင်း​​ကို ယခုရှိ​​နေကြ​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​အနက်
ငါထက်ပို၍ သိသူရှိမည် မထင်ပါ။ ယခု ငါ​​ပြောလို​​သောအ​​ကြောင်း​​မှာလည်း​​
​​လောကကြီး​​၏ အ​​ကြောင်း​​ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ဂရုစိုက်ပြီး​​ နား​​​ထောင်ကြပါ။

ရဲ​​ဘော်တို့​​။ ငါတို့​​​လောကကြီး​​မှာ တိရစ္ဆာန်ရယ်လို့​​ဖြစ်လာကြပြီး​​
ဘယ်လို​​နေကြရပါသနည်း​​။ ဟုတ်မှန်သည့်​​အတိုင်း​​ ငါတို့​​ ဆင်ခြင်ကြကုန်အံ့​​။
ငါတို့​​သည် တိရစ္ဆာန်ရယ်လို့​​ ဖြစ်လာကြရသည့်​​ အချိန်ကစ၍ တချက်မျှ
​​အေး​​ကွက်နှင့်​​ မ​​တွေ့​​ခဲ့​​ကြရ။ ငါတို့​​ အလုပ်လုပ်လိုက်ကြရသည်မှာလည်း​​
မ​​သေရုံတမယ်သာရှိသည်။ ငါတို့​​သက်တမ်း​​မှာလည်း​​ သက်ဆုံး​​​နေကြရသည်ဟု
မရှိ။ ငါတို့​​သည် အမိဝမ်း​​တွင်း​​မှ ကျွတ်လာကြသည်နှင့်​​ တပြိုင်နက်
မ​​သေရုံသာ စား​​ကြရသည်။ ငါတို့​​အထဲမှ အလုပ်လုပ်နိုင်​​သော
တိရစ္ဆာန်များ​​လည်း​​ အင်ကုန် အား​​ကုန်လုပ်ကြရသည်။
အလုပ်မလုပ်နိုင်​​သောအချိန်သို့​​ ​​ရောက်ပြန်​​တော့​​လည်း​​ ငါတို့​​ကို ရက်စက်စွာ
သတ်ဖြတ်၍ ပစ်ကြသည်။ ဤ​​လောကမှာ ရှိတဲ့​​ တိရစ္ဆာန်များ​​အနက်
အသက်တနှစ်ပြည့်​​သည်နှင့်​​ တပြိုင်နက် ဘယ်သူများ​​ စိတ်ချမ်း​​သာ
လက်ချမ်း​​သာ ​​နေကြရပါသနည်း​​။ ဘယ်သူများ​​ အား​​လပ်ခွင့်​​
ရကြပါသနည်း​​။ ​​လောကမှာ လွတ်လပ်တဲ့​​ တိရစ္ဆာန်ရယ်လို့​​
ဘယ်တ​​ကောင်များ​​ ရှိပါသလဲ။ ​​လောကမှာ တိရစ္ဆာန် ဖြစ်ရခြင်း​​ထက်
ဆင်း​​ရဲတဲ့​​ဘဝ မလွတ်လပ်တဲ့​​ ဘဝများ​​ ရှိပါ​​သေး​​သလား​​။ မရှိပါဘူး​​။
အဲဒါဟာ ပကတိ သ​​ဘောအား​​ဖြင့်​​ ထင်ရှား​​တဲ့​​ အချက်ကြီး​​ပါဘဲ။

သည်ကဲ့​​သို့​​ ငါတို့​​ ဆင်း​​ရဲကြရခြင်း​​မှာ သဘာဝ ဓမ္မအ​​လျောက်
ဆင်း​​ရဲရခြင်း​​ မဟုတ်ပါ။ ဒီနိုင်ငံမှာ အား​​လုံး​​ ဝဝဖြိုး​​ဖြိုး​​ စား​​​လောက်​​အောင်
အသီး​​အနှံ မ​​ပေါက်​​ရောက်လို့​​ လုပ်ခင်း​​​ဆောင်တာ မရှိလို့​​ ဆင်း​​ရဲကြရမည်
ဆိုလျှင်ငါတို့​​ စိတ်​​ဖြေနိုင်ပါ​​သေး​​သည်။ ယခု​​တော့​​ ​​ဖောင်စီး​​ရင်း​​
​​ရေငတ်​​နေရ​​တော့​​ အဘယ်မှာ ငါတို့​​ ​​ကြေနပ်နိုင်ပါမည်နည်း​​။ ဒီနိုင်ငံဟာ
​​မြေဩဇာလည်း​​ ​​ကောင်း​​သည်။ ရာသီဥတုလည်း​​​ကောင်း​​သည်။ မျှမျှ
တတသာ ရှိကြမည်ဆိုလျှင် ယခုရှိ​​နေ​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​သာ မဟုတ်။
​​နောက်ထပ် တိရစ္ဆာန်​​ပေါင်း​​များ​​စွာကိုပင် ဝဝဖြိုး​​ဖြိုး​​ ​​ကျွေး​​ထား​​နိုင်ပါသည်။
ဥပမာ ဒီ ဦး​​သာ​​ခေါင်ပိုင်တဲ့​​ လယ်ယာက ထွက်တာတစ်ခုထဲနှင့်​​ ဘဲ နွား​​​တွေ
ဆိတ်​​တွေ သိုး​​​တွေ ဝက်​​တွေ ကြက်​​တွေ အ​​မြောက်အမြား​​ကို ဝဝလင်လင်ကြီး​​
​​ကျွေး​​ထား​​နိုင်ပါသည်။ ယခု​​တော့​​ ဝဝလင်လင် စား​​ရဘို့​​
တင့်​​​တောင့်​​တင့်​​တယ်​​နေနိုင်ဘို့​​ ဆိုသည်ကို စိတ်ကူး​​​တောင် ထည့်​​လို့​​
မရပါဘူး​​။ ဒီလိုဖြစ်ရတာဟာ တခြား​​​ကြောင့်​​ မဟုတ်ပါ။ ငါတို့​​
​​ချွေး​​နှီး​​စာ​​တွေမှန်သမျှကို လူသား​​​တွေကချည်း​​
သိမ်း​​ကျံုး​​ယူ​​နေကြလို့​​ဖြစ်ပါသည်။ ဒီအ​​ကြောင်း​​ကို ငါတို့​​ နား​​လည်မှု
ရလာကြသည်နှင့်​​ တပြိုင်နက် ငါတို့​​ အငတ်ပြဿနာကြီး​​ဟာ တခါတည်း​​
​​ပြေ​​ပျောက်သွား​​ပါလိမ့်​​မယ်။ ဒါ​​ကြောင့်​​ တိုတို​​ပြောရမယ်ဆိုလျှင် ငါတို့​​ရဲ့​​
တစ်နံပါတ်ရန်သူဟာ တခြား​​သူ မဟုတ်ပါ။ ''​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​နဲ့​​
နား​​ရွက်တို''​​ခေါ်တဲ့​​ လူသား​​​တွေပါဘဲ။ ဒါ​​ကြောင့်​​ ငါတို့​​ရဲ့​​ အငတ်ပြဿနာနဲ့​
အလုပ်မအား​​​အောင် လုပ်ရတဲ့​​ ပြဿနာကို တခါတည်း​​ အပြီး​​အပိုင်
​​ဖြေဖြတ်ချင်တယ် ဆိုရင် လူသား​​​တွေကို အပြီး​​တိုင် သုတ်သင်၍ပစ်မှ
ဖြစ်နိုင်ပါမည်။

​​လောကကြီး​​တခုလုံး​​မှာ သတ္တဝါအား​​လုံး​​အနက် ပစ္စည်း​​ထွက်​​အောင်
မလုပ်ဘဲနဲ့​​ သက်သက်ဖြုန်း​​တီး​​ပစ်​​နေတဲ့​​ သတ္တဝါရယ်လို့​​ လူသတ္တဝါ
တမျိုး​​ဘဲ ရှိပါတယ်။ လူဟာ နို့​​ကိုလဲ မ​​ပေး​​နိုင်ပါဘူး​​။ ဥကိုလဲ
မ​​ပေး​​နိုင်ပါဘူး​​။ ထွန်ကိုလည်း​​ သူ့​​အား​​နဲ့​​သူ မရုန်း​​နိုင်ပါဘူး​​။ ယုန်တို့​​
ပဒတ်တို့​​ကို​​တောင် သူ့​​ဟာသူ မှီ​​အောင် လိုက်ဖမ်း​​နိုင်တဲ့​​သတ္တဝါ
မဟုတ်ပါဘူး​​။ ​​လောကတွင် လူ့​​ထက် အဖျင်း​​နိုင်တဲ့​​သတ္တဝါမရှိပါ။ ဒီလိုသာ
အဖျင်း​​နိုင်တယ် အား​​လုံး​​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​အ​​ပေါ်မှာ​​တော့​​ သူက
ဗိုလ်လုပ်​​နေပါတယ်။ အား​​လုံး​​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​ဟာ သူခိုင်း​​သမျှ အလုပ်ကို
လုပ်ရပြီး​​ မ​​သေရုံ သူ​​ကျွေး​​သမျှကိုသာ စား​​​နေကြရဒါဟာလဲ ရဲ​​ဘော်တို့​​
သိတဲ့​​အတိုင်း​​ပါဘဲ။ တိရစ္ဆာန်များ​​လုပ်လို့​​ရတဲ့​​ ပစ္စည်း​​များ​​အနက်
တိရစ္ဆာန်များ​​ကို ပြန်​​ကျွေး​​ဒါဟာ ဘာမှ မဖြစ်​​လောက်ပါဘူး​​။ ကျန်တာ​​တွေကို
သူတို့​​ဘဲ အကုန်သိမ်း​​ကျံုး​​ယူပါတယ်။ ​​မြေကြီး​​ကို ထွန်စရာရှိရင်လည်း​​ ငါတို့​​
တိရစ္ဆာန်​​တွေဘဲ ထွန်ရတယ်။ ​​မြေဩဇာ ​​ကျွေး​​​တော့​​လည်း​​ ငါတို့​​​ချေး​​နဲ့​​ဘဲ
​​ကျွေး​​ရတယ်။ ဒီလိုသာဖြစ်တယ် ငါတို့​​တ​​တွေမှာ​​တော့​​ ငါတို့​​
ကိုယ်ပိုင်ဥစ္စာဆိုလို့​​ အရိုး​​နဲ့​​ အ​​ရေဘဲ ရှိကြရတယ်။ ကုန်ခဲ့​​တဲ့​​နှစ်ကဆိုရင်
ငါတို့​​အား​​နွား​​နို့​​ ဘယ်နှစ်ပိသာ​​လောက်​​ပေး​​ကြရတယ်ဆိုတာ နွား​​မ​​တွေက
သက်​​သေခံနိုင်ပါတယ်။ သဘာဝဓမ္မအတိုင်း​​ နွား​​က​​လေး​​​တွေ စို့​​ကြရမယ့်​​
နို့​​​တွေဟာ ဘယ်​​ရောက်ကုန်သလဲ။ ငါတို့​​ ရန်သူ​​တွေဖြစ်တဲ့​​ လူသား​​​တွေ
လည်​​ချောင်း​​​ပေါက်ထဲကို အကုန်အစင် စီး​​ဝင်တယ်မဟုတ်ပါလား​​။
ကိုင်း​​ဒီဘက်က ကြက်မများ​​ကလဲ ​​ပြောကြစမ်း​​ပါအုံး​​။ မနှစ်က သင်တို့​​
ဥ​​ပေး​​တဲ့​​ကြက်ဥ​​တွေထဲက ဘယ်နှစ်ဥများ​​ ကြက်က​​လေး​​​တွေ
​​ပေါက်ရတာရှိသလဲ။ သင်တို့​​ ဥ​​ပေး​​သမျှ​​တွေဟာ ဦး​​သာ​​ခေါင်တို့​​
အကျိုး​​ခံစား​​ဖို့​​အတွက် ​​ဈေး​​ထဲချ​​ရောင်း​​ပစ်တာချည်း​​ဘဲ မဟုတ်လား​​။ ကိုင်း​​
​​ဒေါ်ခွာဖြူ​​မွေး​​​ပေး​​တဲ့​​ နွား​​က​​လေး​​ ​​လေး​​​ကောင်​​ကော ဘယ်​​ရောက်သွား​​သလဲ
အသက်တနှစ်ပြည့်​​တာနဲ့​​ တပြိုင်နက် ဦး​​သာ​​ခေါင်​​ကောင်း​​စား​​ဘို့​​
​​ရောင်း​​ပစ်လိုက်တယ် မဟုတ်လား​​။ ဒီလို ဦး​​သာ​​ခေါင်က ပိုင်စိုး​​ပိုင်နင်း​​
လုပ်မပစ်လို့​​ အခု​​နေများ​​ ​​ဒေါ်ခွာဖြူ​​မွေး​​သမျှ နွား​​က​​လေး​​ ​​လေး​​​ကောင်လုံး​​
​​ဒေါ်ခွာဖြူနဲ့​​ ဥမကွဲ သိုက်မပျက်ရှိ​​နေကြမယ်ဆိုရင် အခုလို ​​ဒေါ်ခွာဖြူ
အသက်ကြီး​​လာသည့်​​အခါ ​​ဆေး​​​ပေး​​မီး​​ယူ အား​​ကိုး​​ဖို့​​ မရ​​ပေဘူး​​လား​​။
အခု​​တော့​​ ဦး​​သာ​​ခေါင် ​​ကျေး​​ဇူး​​​ကြောင့်​​ ​​ဒေါ်ခွာဖြူရဲ့​​
သား​​သမီး​​​လေး​​​ကောင်လုံး​​ မပြန်လမ်း​​ကို မြန်း​​ကုန်ကြပါပြီ။ ဒါဟာ အင်မတန်
ရင်ထုမနာ ဖြစ်ဖို့​​ ​​ကောင်း​​ပါတယ်။ တခုလဲ ​​ဒေါ်ခွာဖြူ
စဉ်း​​စား​​ကြည့်​​​စေချင်ပါတယ်။ ​​ဒေါ်ခွာဖြူက နွား​​က​​လေး​​ ​​လေး​​​ကောင်လဲ
​​မွေး​​​ပေး​​ရတယ်။ ကိုယ်တိုင်လဲ လယ်ထဲမှာ ​​နေပူမ​​ရှောင် မိုး​​ရွာမ​​ရှောင်
ပခုံး​​​ပေါက်​​အောင် ဆင်း​​ထွန်ရ​​သေး​​တယ်။ ပြီး​​​တော့​​ ​​ဒေါ်ခွာဖြူမှာ ဘယ်လို
အကျိုး​​ခံစား​​ရပါသလဲ။ မ​​သေရုံစား​​ပြီး​​ မအား​​​အောင်လုပ်ရတာဘဲ မဟုတ်လား​​။
အင်း​​ တခု​​တော့​​ ​​ပြောစရာရှိသ​​ပေါ့​​ခင်ဗျာ။ ဦး​​သာ​​ခေါင်က ​​ဒေါ်ခွာဖြူ​​နေဘို့​​
ခြံက​​လေး​​​တော့​​ ခတ်​​ပေး​​သ​​ပေါ့​​။ ဒီအတွက်​​တော့​​လဲ ဦး​​သာ​​ခေါင်ကို
​​ကျေး​​ဇူး​​တင်ထိုက်ပါတယ်။ ဒါ​​ပေမဲ့​​ ​​လောကမှာ တိရစ္ဆာန်ရယ်လို့​​
ဖြစ်လာရတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်​​ခြံက​​လေး​​နဲ့​​ ကိုယ် ​​နေပြီး​​ ​​ရွှေ​​ကျောင်း​​​ပြောင်​​ပြောင်
ဝမ်း​​​ခေါင်​​ခေါင် ဖြစ်​​နေရမယ်ဆိုရင် ဘယ်မှာ မွန်မြတ်တဲ့​​ တိရစ္ဆာန်
ဖြစ်ရကျိုး​​နပ်​​တော့​​မှာလဲ။

ပြီး​​​တော့​​ အဲဒီလို ငါတို့​​ တိရစ္ဆာန်​​တွေမှာ ဆင်း​​ရဲခြင်း​​နှင့်​​ ရင်နှီး​​စွာ
​​နေကြရရုံတွင် မပြီး​​​သေး​​ဘူး​​။ ဘယ်​​တော့​​မှ သက်တမ်း​​ပြည့်​​ ​​နေရတယ်လို့​​လဲ
မရှိကြဘူး​​။ ငါကိုယ်တိုင်အဖို့​​ မှာ​​တော့​​ ကံ​​ကောင်း​​​ထောက်မလို့​​
ချမ်း​​ချမ်း​​သာသာ ​​နေရပါတယ်။ ညည်း​​တွား​​စရာ မရှိပါဘူး​​။
အခုငါ့​​အသက်ဟာဆိုရင်လဲ တဆယ့်​​နှစ်နှစ်ရှိပြီ။ ဝက်ထဲမှာ​​တော့​​ ငါဟာ
သက်​​တော်ရှည်​​ပေါ့​​။ ငါက ​​ပေါက်ပွါး​​တဲ့​​သား​​သမီး​​​တွေလဲ အခုဆိုရင်
​​လေး​​ရာထက်နဲ​​တော့​​မယ် မဟုတ်ပါဘူး​​။ သို့​​​သော် တခြား​​တိရစ္ဆာန်​​တွေထဲမှာ
ငါလို အို​​အောင်မင်း​​​အောင်​​နေရတဲ့​​ တိရစ္ဆာန်ရယ်လို့​​
ဘယ်နှစ်​​ကောင်များ​​ရှိပါသလဲ။ တ​​ကောင်မှ မရှိပါဘူး​​။ အား​​လုံး​​​သော
တိရစ္ဆာန်များ​​ဟာ အဆုံး​​တ​​နေ့​​မှာ နာဖျား​​ပြီး​​​သေရတယ်မရှိဘဲ
သက်တမ်း​​မ​​စေ့​​ခင် လူသား​​တို့​​လက်ချက်နဲ့​​ ​​သေကုန်ကြရတာ ချည်း​​ပါဘဲ။
​​ဟောဒီငါ့​​​ရှေ့​​နား​​က ထိုင်​​နေကြတဲ့​​ဝက်က​​လေး​​​တွေ ဆိုယင်လဲ တနှစ်အတွင်း​​
ဝက်ထိုး​​လှံဖျား​​မှာ အ​​မေကယ်ပါ ဘကယ်ပါ ​​အော်ပြီး​​
အသက်​​ပျောက်ကြရမှာဘဲ။ အဲဒီလို ​​သေခြင်း​​ဆိုး​​နဲ့​​ ​သေရမဲ့​​အဖြစ်ဟာလဲ
ဝက်များ​​ တဦး​​ထဲ အဖို့​​ မဟုတ်ပါဘူး​​။ နွား​​​ရော သိုး​​​ရော ဆိတ်​​ရော ဘဲ​​ရော
ကြက်​​ရော အား​​လုံး​​နဲ့​​ သက်ဆိုင်တဲ့​​ အဖြစ်ပါ။ ​​ဟောဒီဖက်က
ဦး​​ဂျိုကား​​ကြီး​​ဆိုရင်လဲ အခုအရွယ်​​ကောင်း​​လို့​​ အလုပ်လုပ်နိုင်တုန်း​​သာ
အသက်ရှင်​​နေရမှာပါ။ အသက်ကြီး​​လာလို့​​ အလုပ်
မလုပ်နိုင်​​တော့​​ဘူး​​ဆိုတဲ့​​တ​​နေ့​​ကျရင် ဦး​​သာ​​ခေါင်က သား​​သတ်ရုံကို
ပို့​​လိုက်ဦး​​မှာပါဘဲ။ ​​ခွေး​​​တွေ​​တောင်မှ အိုလာတယ်ဆိုရင် ဟဲ့​​ ​​ခွေး​​အိုကြီး​​
နင့်​​ကို ​​ကျွေး​​မထား​​နိုင်ဘူး​​ဆိုပြီး​​ ​​မောင်း​​ချလိုက်တယ်မဟုတ်လား​​။

အတိုချုပ်​​ပြောရမယ်ဆိုယင် ငါတို့​​ တိရစ္ဆာန်​​တွေ ခံစား​​​နေကြရတဲ့​​
​​ဘေး​​ဒုက္ခ​​တွေဟာ တခြား​​​ကြောင့်​​ မဟုတ်ဘူး​​။ လူသား​​​တွေမတရား​​တဲ့​​
အတွက်ဘဲဆိုတာ ဆင်​​ပေါ်မှာ အလံစိုက်သလို အင်မတန်ထင်ရှား​​ပါတယ်။
ဒါ​​ကြောင့်​​ ငါတို့​​ဟာ လူသား​​​တွေကို အကြွင်း​​မဲ့​​သုတ်သင်ပစ်ဖို့​​
အ​​ရေး​​ကြီး​​ပါတယ်။ ဒီ​​တော့​​မှသာ ငါတို့​​လုပ်လို့​​ ရသမျှပစ္စည်း​​​တွေကို
ငါတို့​​ချည်း​​ပိုင်ကြပြီး​​ ​​နေ့​​ချင်း​​ညချင်း​​ ဆိုသလို လွတ်လပ်​​ရေး​​ကို ရကြမယ်။
ချမ်း​​သွာကြယ်ဝကြမယ်။ အဲဒီ​​တော့​​ ငါတို့​​ ဘယ်လိုလုပ်ကြရမလဲ ဆိုယင်
လူသား​​​တွေကို​​တော်လှန်ပစ်ဖို့​​အတွက် အသား​​​ကြေ​​ကြေ အ​​ရေခမ်း​​ခမ်း​​
မနား​​မ​​နေ ကြိုး​​စား​​ကြရမယ်။ တိုတို​​ပြောရမယ်ဆိုရင် လူသား​​​တွေကို
ပုန်ကန်ကြရမယ်။ ယခု ငါတို့​​လုပ်မဲ့​​ ​​တော်လှန်​​ရေး​​ လုပ်ငန်း​​ကြီး​​ဟာ
ဘယ်​​တော့​​ ​​အောင်မြင်မှာလဲ လို့​​​တော့​​ အ​​သေအချာ ​​ပြောနိုင်ဖို့​​ ခက်တယ်။
တိရစ္ဆာန် တ​​ကောင်​​ကောင်း​​ဖို့​​ အတွက် တနှစ်​​လောက်လုပ်ရရင် ကြာတယ်လို့​​
ဆိုနိုင်တယ်။ ဒါ​​ပေမဲ့​​ တိရစ္ဆာန်အား​​လုံး​​​ကောင်း​​ဖို့​​ အတွက် လုပ်တဲ့​​အခါမှာ
အနှစ်တရာကို ကြာတယ်လို့​​ မထား​​​ကောင်း​​ဘူး​​။ ငါတို့​​ဟာ အ​​မြော်အမြင်
ကြီး​​ကြီး​​နဲ့​​ လုပ်ကြရမယ်။ ပထမ စပြီး​​လုပ်ဖို့​​ဘဲ အ​​ရေး​​ကြီး​​တယ်။ ငါတို့​​
စိတ်ထဲက အနှစ်တရာ​​လောက်ကြာမှ ​​တော်လှန်​​ရေး​​ကြီး​​
အထ​​မြောက်လိမ့်​​မယ်လို့​​ မှန်း​​ထား​​​ပေမဲ့​​ အစစအ​​ကြောင်း​​ညီညွတ်လျှင် တနှစ်
နှစ်နှစ်အတွင်း​​ ​​အောင်မြင်ချင်လဲ ​​အောင်မြင်မယ်။ ​​လေး​​ငါး​​ဆယ်နှစ်အတွင်း​​
​​အောင်မြင်ချင်လဲ ​​အောင်မြင်မယ်။ သို့​​​သော် ဘယ်နှစ်နှစ်ပင်ကြာသည်ဖြစ်​​စေ
ငါတို့​​ ဝတ္တရား​​မှာ ယခုညကစပြီး​​ အလုပ်လုပ်ကြဖို့​​ဘဲ ဖြစ်တယ်။ ငါတို့​​ဟာ
တ​​ကောင်ချင်း​​ နှစ်​​ကောင်ချင်း​​ တစုချင်း​​ နှစ်စုချင်း​​ အကျိုး​​ကို မကြည့်​​ဘဲနဲ့​​
တိရစ္ဆာန်အား​​လုံး​​၏ အကျိုး​​ကို ​​ရှေး​​ရှုပြီး​​ ညီညီညွတ်ညွတ်လုပ်ကြမယ်ဆိုရင်
​​မြေကြီး​​ကို လက်နဲ့​​ပုတ်ယင်သာ လွဲချင်လွဲမယ်။ ငါတို့​​ ​​တော်လှန်​​ရေး​​ကြီး​​
ထ​​မြောက် ​​အောင်မြင်ဖို့​​ဟာ မလွဲနိုင်ပါဘူး​​။ ဒါ​​ကြောင့်​​ ငါတို့​​
အသက်ရှင်​​နေကြရသည့်​​ အ​​တောအတွင်း​​ အချိန်က​​လေး​​မှာ ​​မေ့​​​မေ့​​​လျော့​​​လျော့​​
မ​​နေကြဖို့​​ ငါတိုက်တွန်း​​ပါတယ်။ ထို့​​ပြင် ငါတို့​​ ​​တော်လှန်​​ရေး​​ကြီး​​
တ​​နေ့​​တွင် ထ​​မြောက်​​အောင်မြင်နိုင်ရန်အတွက် ငါတို့​​ သား​​​မြေး​​များ​​ကို
အစဉ်အဆက် မှာကြား​​ထား​​ခဲ့​​ကြဖို့​​ကိုလည်း​​ ရဲ​​ဘော်တို့​​ မ​​မေ့​​ကြပါနဲ့​​။

ရဲ​​ဘော်တို့​​ သင်တို့​​၏ ​​တော်လှန်​​ရေး​​ အဓိဋ္ဌာန် ကြီး​​ဟာ ဘယ်အခါမှ
တိမ်း​​ပါး​​ခြင်း​​ မရှိ​​အောင်လည်း​​ အထူး​​သတိပြုကြပါ။ ဘယ်သူက
ဘာ​​ပြော​​ပြော နား​​မ​​ယောင်ကြပါနှင့်​​။ အကယ်၍ တစုံတ​​ယောက်​​သောသူက
လူသား​​များ​​နှင့်​​ တိရစ္ဆာန်တို့​​မှာ ရန်သူမဟုတ် စီး​​ပွား​​ဖက်သာဖြစ်ပါသည်ဟု
​​ပြောလာလျှင်လည်း​​ မယုံကြပါနှင့်​​။ မီး​​နှင့်​​ ​​ရေမှ ဂ​​ဟေစပ်ချင် စပ်ဦး​​မည်။
လူသား​​များ​​နှင့်​​ တိရစ္ဆာန်တို့​​မှာ ဘယ်နံ​​ရောအခါမျှ သဟဇတ ဖြစ်ဖို့​​ မရှိပါ။
လူသား​​တို့​​ ​​ကောင်း​​စား​​ခြင်း​​သည် တိရစ္ဆာန်တို့​​၏ နစ်မွန်း​​ခြင်း​​တည်း​​။
လူသား​​တို့​​ ​​ကောင်း​​စား​​လျှင် တိရစ္ဆာန်တို့​​လည်း​​ ​​ကောင်း​​စား​​လိမ့်​​မည်
ဆိုခြင်း​​ဟာ မီး​​​သွေး​​ကို ဖြူတယ်ဆိုခြင်း​​နှင့်​​သာ တူပါတယ်။ လူသား​​တို့​​သည်
သူတို့​​ အကျိုး​​တခုမှတပါး​​ ဘယ်သတ္တဝါ၏ အကျိုး​​ကိုမှ ​​ဆောင်ရွက်ကြမည်
မဟုတ်ပါ။ ​​တော်လှန်​​ရေး​​ကို လုပ်ကြရာတွင် ငါတို့​​ တိရစ္ဆာန်များ​​သည်
တဦး​​နှင့်​​ တဦး​​ အကြွင်း​​မဲ့​​ညီညွတ်ခြင်း​​ ရှိကြပါ​​စေ။ တဦး​​နှင်တဦး​​ ​​ရေပက်၍
မဝင်​​သော ရဲ​​ဘော်စိတ် ထား​​ကြပါ။ လူသား​​မှန်သမျှကိုလည်း​​ ငါတို့​​
ရန်သူဟု သ​​ဘောထား​​ကြပါ။ တိရစ္ဆာန်မှန်သမျှ တို့​​ရဲ​​ဘော်ချည်း​​
​​အောက်​​မေ့​​ပါ။

ထိုအခိုက်တွင် အစည်း​​အ​​ဝေး​​လန့်​​၍ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်
ဖြစ်၍သွား​​သည်။ ထိုသို့​​ဖြစ်ရသည့်​​အ​​ကြောင်း​​မှာ ဗိုလ်ကြီး​​က ​တော်လှန်​​ရေး​​
အမြိုက်​​ရေ​​အေး​​ တိုက်​​ကျွေး​​​နေစဉ် ​​မြေကြွက်ကြီး​​​လေး​​​ကောင်သည်
တွင်း​​ထဲမှထွက်လာပြီး​​ ​​ဆောင့်​​​ကြောင့်​​ထိုင်ကာ တရား​​နာ​​နေကြသည်ကို
​​ခွေး​​များ​​ကမြင်သဖြင့်​​ တအား​​ထိုး​​၍ လိုက်ကြ​​သော​​ကြောင့်​​ ဖြစ်သည်။
​​မြေကြွက်ကြီး​​​လေး​​​ကောင်း​​မှာလည်း​​ တွင်း​​ထဲသို့​​ ဝင်၍ အ​​ပြေး​​မြန်သဖြင့်​​သာ
သီသီက​​လေး​​ အသက်​​ဘေး​​မှ ချမ်း​​သာရာ ရကြသည်။ အစည်း​​အ​​ဝေး​​
ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်နှင့်​​ ဖြစ်သွား​​​သောအခါ ဗိုလ်ကြီး​​က ​​ရှေ့​​လက်တစ်ဖက်ကို
​​မြှောက်၍ ကိုယ့်​​​နေရာ ကိုယ်ပြန်ထိုင်၍ ငြိမ်ငြိမ်​​နေကြရန်​​ပြောသည်။

တိရစ္ဆာန်ပရိသတ် ငြိမ်သွား​​​သောအခါ ဗိုလ်ကြီး​​က ဒီအစည်း​​အ​​ဝေး​​က
ဆုံး​​ဖြတ်​​ပေး​​ဖို့​​ အ​​ရေး​​ကြီး​​သည့်​​ ကိစ္စကြီး​​တစ်ခု ​​ပေါ်လာပါတယ်။ ဒီကိစ္စဟာ
တစ်ခြား​​မဟုတ်ပါဘူး​​။ ကြွက်လို ယုန်လို တိရစ္ဆာန်အရိုင်း​​များ​​ကို မိတ်​​ဆွေလို
သ​​ဘောထား​​မလား​​။ ရန်သူလို သ​​ဘောထား​​မလား​​ ဆိုတဲ့​​ကိစ္စပါဘဲ။ ဒီကိစ္စကို
အများ​​ဆန္ဒအရ မဲ​​ပေး​​ပြီး​​ ဆုံး​​ဖြစ်​​စေလိုပါတယ်။ ဒါ​​ကြောင့်​​ ကြွက်များ​​သည်
ငါတို့​​၏ ရဲ​​ဘော်များ​​ဖြစ်သည် ဆို​​သော အဆိုကို မဲနှင့်​​ ဆုံး​​ဖြတ်နိုင်ရန်
အစည်း​​အ​​ဝေး​​သို့​​ တင်ပြပါတယ် ဟု ​​ပြောသည်။

မဲခွဲ​​သောအခါ ကြွက်များ​​သည် ရဲ​​ဘော်များ​​ဖြစ်သည်ဆို​​သောဖက်မှ
မဲအ​​မြောက်အမြား​​နှင့်​​ နိုင်သည်။ ကန့်​​ကွက်သူ​​လေး​​ဦး​​သာရှိသည်။ထို​​လေး​​ဦး​​မှာ
​​ခွေး​​သုံး​​​ကောင်နှင့်​​ ​​ကြောင်တ​​ကောင် ဖြစ်သည်။ ထို​​ခွေး​​သုံး​​​ကောင်နှင့်​​
​​ကြောင်တ​​ကောင်သည်ပင် မဲ​​ပေး​​သည့်​​အခါတွင် ကြွက်များ​​သည်
ရဲ​​ဘော်များ​​ဖြစ်သည် ဆို​​သော ဖက်ကလည်း​​ ​​ပေး​​၍ ကန့်​​ကွက်သည့်​​
ဖက်ကလည်း​​ ​​ပေး​​ကြသည်။

ထို့​​​နောက် ဗိုလ်ကြီး​​က ဆက်၍ ယခု အ​​ရေး​​ကြီး​​သည့်​​ ကိစ္စကို
ဒီမိုက​​ရေစီနည်း​​အရ မဲခွဲ၍လည်း​​ ဆုံး​​ဖြတ်ပြီး​​ပါပြီ။ ​​နောက်ထပ်​​ပြောစရာလဲ
မရှိ​​တော့​​ပါဘူး​​။ ဒီ​​တော့​​ ​​နောက်ဆုံး​​ပိတ် နိဂုံး​​ချုပ် စကား​​အဖြစ်နဲ့​​
​​ပြောပြီး​​သား​​စကား​​များ​​ကိုဘဲ အတိုချုပ် ထပ်ပြီး​​ ​​ပြောချင်ပါသည်။
တစ်အချက်တွင် လူသား​​များ​​နှင့်​​ လူသား​​များ​​ရဲ့​​ ထုံး​​စံများ​​ကို
စက်ဆုတ်ရွံရှာကြဖို့​​ အမြဲသတိရကြပါ။ ​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​မှန်သမျှကို ရန်သူလို
သ​​ဘောထား​​ကြပါ။ ​​ခြေ​​လေး​​​ချောင်း​​မှန်သမျှဟာ ရဲ​​ဘော်ချည်း​​ဆိုတာကိုလဲ
မ​​မေ့​​ကြပါနဲ့​​။ တခုလဲ သတိ​​ပေး​​ချင်ပါ​​သေး​​တယ်။ လူသား​​များ​​ကို
​​တော်လှန်သည့်​​အခါမှာ လူသား​​များ​​လိုလဲ မလုပ်ကြပါနဲ့​​။ ပြီး​​​တော့​​ ငါတို့​​ဟာ
လူသား​​များ​​ကို ​​အောင်မြင်ပြီး​​သည့်​​ ​​နောက်ကျ​​တောင်မှဘဲ လူသား​​များ​​ရဲ့​​
အကျင့်​​ဆိုး​​များ​​ကို အတုမယူကြပါနဲ့​​။ ဘယ်တိရစ္ဆာန်မျှ လူသား​​များ​​လို
အိမ်နှင့်​​ မ​​နေကြဖို့​​ အိပ်ရာနှင့်​​ မအိပ်ကြဖို့​​ အဝတ်မဝတ်ကြဖို့​​
အရက်မ​​သောက်ကြဖို့​​ ​​ဆေး​​လိပ်မ​​သောက်ကြဖို့​​ ​​ငွေစမကိုင်ကြဖို့​​
ကုန်​​ရောင်း​​ကုန်ဝယ်မလုပ်ကြဖို့​​ သတိကြီး​​ကြီး​​ထား​​ကြပါ။ လူသား​​ကျင့်​​
လူသား​​ကြံများ​​ဟာ တစ်ခုမှ မ​​ကောင်း​​ပါဘူး​​။ အ​​ရေး​​ကြီး​​ဆုံး​​က​​တော့​​ ငါတို့​​
တိရစ္ဆာန် ဘဝတူချင်း​​ချင်း​​ တ​​ကောင်နဲ့​​တ​​ကောင် နိုင့်​​ထက်စီး​​နင်း​​
နှိပ်စက်ကလူ မလုပ်ကြဖို့​​ပါဘဲ။ ငါတို့​​ တိရစ္ဆာန်များ​​ဟာ အား​​ကြီး​​သူဖြစ်​​စေ
အား​​နည်း​​သူဖြစ်​​စေ နား​​လည်မှုရှိသုဖြစ်​​စေ နား​​လည်မှု မဲ့​​သူဖြစ်​​စေ
ညီအစ်ကို​​မောင်နှမချည်း​​ပါဘဲ။ တိရစ္ဆာန်များ​​ဟာ ဘယ်သူကမှ
ဘယ်သူ့​​ထက်မသာဘဲ အား​​လုံး​​ တန်း​​တူချည်း​​ ဖြစ်သည်ကိုလည်း​​
အထူး​​သတိပြု​​စေလိုပါသည်။

ရဲ​​ဘော်တို့​​ အချိန်လဲ အ​​တော်နဲသွား​​ပါပြီ။ အခု
ငါ့​​အိပ်မက်အ​​ကြောင်း​​ကို ​​ပြောပါ​​တော့​​မယ်။ ငါ့​​အိပ်မက်ကို ရဲ​​ဘော်တို့​​
နား​​လည်​​အောင် ​​ပြောနိုင်ဖို့​​​တော့​​ မလွယ်ပါဘူး​​။ ငါ့​​အိပ်မက်က​​တော့​​
​​လောကကြီး​​မှာ လူသား​​များ​​ ​​ပျောက်ကွယ်သွား​​သည့်​​အခါတွင် ဘယ်လို
သာယာဝ​​ပြောရှိမည်ဆိုတဲ့​​ နိမိတ်ပြအိပ်မက် ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီအိပ်မက်
မက်​​တော့​​မှဘဲ ငါအယင်တုန်း​​က ​​မေ့​​​နေဒါတခုလဲ ပြန်ပြီး​​ သတိရတယ်။
ငါတို့​​ငယ်ငယ်တုန်း​​က နှစ်​​ပေါင်း​​များ​​စွာ ကြာပါပြီ။ ငါနို့​​စို့​​သား​​
အရွယ်တုန်း​​က ငါတို့​​ အ​​မေရယ် တခြား​​ဝက်မကြီး​​​တွေရယ် ဆိုကြတဲ့​​
သီချင်း​​တပုဒ်ကို ငါပြန်သတိရတယ်။ အဲဒီသီချင်း​​ကိုလဲ ပထမစကား​​
သုံး​​လုံး​​သာ မှတ်မိပြီး​​ အသွား​​ကိုသာ ဆိုတတ်တယ်။ အဲဒီသီချင်း​​သွား​​လည်း​​
ငါငယ်ငယ်တုန်း​​က​​တော့​​ အလွတ်ရပါတယ်။ ကြီး​​လာ​​တော့​​ ​​မေ့​​သွား​​တယ်။ အဲ
ညတုန်း​​က အိပ်မက်မက်​​တော့​​မှဘဲ ပြန်သတိရတယ်။ ​တေး​​သွား​​ဒင်
မဟုတ်ဘူး​​။ စကား​​လုံး​​​တွေပါ အကုန်ပြန်​​ပေါ်လာတယ်။ အဲဒီသီချင်း​​က ငါတို့​​
တိရစ္ဆာန် ဘိုး​​ ​​ဘေး​​ ဘီ ဘင်​​တွေ အစဉ်အဆက် ဆိုလာပြီး​​​နောက်
ကာလ​​ရွေ့​​​လျော​​တော့​​ ​​နောင်လာ​​နောက်သား​​ တိရစ္ဆာန်​​တွေက
​​မေ့​​ကုန်ကြတယ်။ အဲဒီ သီချင်း​​ကို ငါအခု ဆိုပြမယ်။ ရဲ​​ဘော်တို့​​
နား​​​ထောင်ကြပါ။ ငါကအသက်ကြီး​​​တော့​​ အသံလဲ အဲ့​​တဲ့​​တဲ့​​ ဖြစ်​​နေတယ်။
သို့​​​သော်လဲ ရဲ​​ဘော်တို့​​ ဆိုတတ်​​လောက်​​အောင်​​တော့​​ ငါသင်​​ပေး​​နိုင်ပါတယ်။
ရဲ​​ဘော်တို့​​ ကိုယ်တိုင် ဆိုတတ်​​တော့​​ အသံ​​ကောင်း​​​ကောင်း​​နဲ့​​ ကိုယ့်​​ဟာကို
ဆိုကြ​​ပေါ့​​။ အဲဒီ သီချင်း​​က ''ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​'' လို့​​ ​​ခေါ်ပါတယ်။''

ထိုသို့​​ ​​ပြောပြီး​​လျှင် ဗိုလ်ကြီး​​သည် သလိပ်ဟက်၍
လည်​​ချောင်း​​ရှင်း​​ကာ ဆိုပြသည်။ သူ့​​ အသံမှာ သူ​​ပြောသည့်​​အတိုင်း​​ပင်
အနည်း​​ငယ် အက်တက်တက် ဖြစ်၍ ​​နေ​​သော်လည်း​​ ဗိုလ်ကြီး​​သည်
''ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​'' ကို စည်း​​ဝါး​​ကျ၍ နား​​​ထောင်​​ကောင်း​​​အောင်
ဆိုပြနိုင်သည်။ ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​မှာ ခပ်သိမ်း​​​သော ​​တော်လှန်​​ရေး​​သီချင်း​​များ​​
ကဲ့​​သို့​​ ကြက်သီး​​​မွေး​​ညှင်း​​ထ​​စေ​​သော သီချင်း​​ဖြစ်သည်။ ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​၏
အဓိပ္ပါယ်မှာ ​​အောက်ပါအတိုင်း​​ဖြစ်သည်။

တကမ္ဘာလုံး​​က တိရစ္ဆာန်​​တွေ၊​

မိုး​​​အောက်ရှိသမျှ တိရစ္ဆာန်​​တွေ၊​

အပြည်ပြည်က တိရစ္ဆာန်​​တွေ၊​

ဒို့​​​ခေတ်ကိုသာ ​​မြှော်ကြ၊​ ​​မြှော်ကြ။ ။

​​နှေး​​​နှေး​​မြန်မြန် ဒို့​​​ခေတ်​​ရောက်မည်အမှန်၊​

မသာမာလူသား​​ ​​သေရွာသွား​​လျှင်၊​

လယ်ယာမှန်သမျှ ဒို့​​ပိုင်ကြလျက်၊​

ဝစွာစား​​ကာ လွတ်လပ်မှာတည်း​​။ ။

နဖါး​​ကြိုး​​လည်း​​​ပျောက်၊​

ထမ်း​​ပိုး​​လည်း​​​ပျောက်၊​

နကန်ကိုချိုး​​ ​​နှောင်ကြိုး​​ကိုဖယ်၊​

လာမယ်ကွဲ့​​ ဒို့​​​ခေတ်။ ။

စပါး​​က​​ပေါ နှမ်း​​က​​ပေါ၊​

​​ပြောင်း​​ရိုး​​ကလှိုင် ​​ကောက်ကမြိုင်လို့​​၊​

နှမ်း​​ဖတ်ကပို မြက်ကချို၊​

စိမ်း​​စိုဘိခြင်း​​ ဒို့​​လယ်ခင်း​​။ ။

မြက်စိမ်း​​လို့​​ ​​ရေကြည်၊​

​​လေပြည်ကပျံ့​​သင်း​​၊​

ဒို့​​​ခေတ်​​ရောက်လျှင်၊​

​​ပျော်ဘို့​​သာပြင်။ ။

နွား​​ဆိတ်ဝက် ဝမ်း​​ဘဲကြက်တို့​​၊​

မပျက်မယွင်း​​ ကြိုး​​စား​​ခြင်း​​ဖြင့်​​၊​

ဒို့​​​ခေတ် ဒို့​​ခါ ဆိုက်​​ရောက်လာမည်၊​

​​မြှော်ကြခပင်း​​ လွတ်လပ်ခြင်း​​။


ဗိုလ်ကြီး​​အမှူး​​ရှိ​​သော တိရစ္ဆာန်အ​​ပေါင်း​​သည် ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​ကို
​​ဒေါပါပါ မာန်ပါပါ သံကုန်ဟစ်၍ ဆိုကြပြီး​​လျှင်
ကြက်သီး​​​မွေး​​ညှင်း​​ထလျက်ရှိသည်။ ဗိုလ်ကြီး​​က ဆိုပြ၍မှ မဆုံး​​ခင်ပင်
အား​​လုံး​​​သော တိရစ္ဆာန်တို့​​က လိုက်၍ဆိုကြသည်။ အချို့​​ဉာဏ်မ​​ကောင်း​​​သော
တိရစ္ဆာန်တို့​​မှာ ​​တေး​​သွား​​နှင့်​​ စကား​​လုံး​​အနည်း​​ငယ်ကိုသာ
လိုက်၍ဆိုနိုင်သည်။ ​​ခွေး​​နှင့်​​ ဝက်တို့​​ကဲ့​​သို့​​ ဉာဏ်​​ကောင်း​​​သော
တိရစ္ဆာန်တို့​​မှာ ခဏခြင်း​​ပင် အလွတ်ဆိုနိုင်ကြသည်။ မလိုက်နိုင်​​သေး​​​သော

တိရစ္ဆာန်များ​​ကို လိုက်နိုင်​​အောင် အနည်း​​ငယ် သင်​​ပေး​​ပြီး​​​နောက်
ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​ကို အား​​လုံး​​ပြိုင်၍ ဆိုကြသည်မှာ မိုး​​ပြိုမတတ်ဖြစ်သည်။

နွား​​များ​​ကလည်း​​ ဝတ်ထလိန်း​​ကြသည်။ ​​ခွေး​​များ​​ကလည်း​​ ဝုတ် ဝုတ်
ကြသည်။ ဆိတ်များ​​ကလည်း​​ ဗဲ့​​ ဟဲ့​​ဟဲ့​​ ကြသည်။ မြင်း​​များ​​ကလည်း​​
ဟီကြသည်။ ကြက်များ​​ကလည်း​​ တွန်ကြသည်။ ဝမ်း​​ဘဲတို့​​က ဂတ်ကြသည်။ တငူ
တိရစ္ဆာန်တို့​​သည် ဒို့​​တိရစ္ဆာန် သီချင်း​​ကို အား​​ကြီး​​ သ​​ဘောကျကြသဖြင့်​​
ခုနှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် မရပ်မနား​​ဘဲ ဆက်ကာ ဆိုကြသည်။
ခုနှစ်ကြိမ်ဆိုပြီး​​​နောက် အ​​မော​​ပြေ​​စေရန် ဝက်များ​​က သံချပ်တိုင်၍
ကျန်တိရစ္ဆာန်တို့​​က လိုက်ကြသည်။ သံချပ်မှာ

မီး​​​သွေး​​ခဲမို့​​ မဲသကိုဗျ၊​ ဒို့​​တိရစ္ဆာန်မို့​​ ရဲသကိုဗျ။ တိရစ္ဆာန်တို့​​
ကျက်သ​​ရေ၊​ ကမ္ဘာသ​​င်္ချေ ​​ပြောလို့​​ မဆုံး​​။ တိရစ္ဆာန်ကို ပြိုင်မဲ့​​ဆို၊​
နင်တို့​​ကိုယ် မှန်နဲ့​​ ကြည့်​​အုံး​​ စသည်ဖြင့်​​ ဖြစ်သည်။ တိရစ္ဆာန်တို့​​သည်
သံချပ် ထိုး​​ပြီး​​​နောက် သံပြိုင်တင်၍ ''တကမ္ဘာလုံး​​က တိရစ္ဆာန်​​တွေ ညီကြ''
ဟု သုံး​​ကြိမ် ​​အော်ကြသည်။ တပြိုင်နက် တခဲနက် ​​အော်ကြ​​သော
တိရစ္ဆာန်တို့​​၏ အသံမှာ နား​​ပွင့်​​မတတ်ဖြစ်သဖြင့်​​ ဦး​​သာ​​ခေါင် အိပ်ရာမှ
လန့်​​နိုး​​သည်။ ဦး​​သာ​​ခေါင်သည် အိပ်ရာမှ ကမူး​​ရှူး​​ထိုး​​နှင့်​​ထ၍
ကျား​​သစ်ဝင်သည် အထင်နှင့်​​ အိပ်ရာ​​ခေါင်း​​ရင်း​​တွင် ​​ထောင်၍ထား​​​သော
နှစ်လုံး​​ပြူး​​​သေနတ်ကိုဆွဲ၍ ကိုး​​လုံး​​ကျည်နှင့်​​ ဆူဆူညံညံ ကြား​​ရာဖက်သို့​​
စွပ်၍ ပစ်လိုက်သည်။ ကျည်ဆံများ​​သည် တိရစ္ဆာန်တို့​​ဦး​​​ခေါင်း​​​ပေါ်မှ
ဝီကနဲဖြတ်၍ သွား​​သဖြင့်​​ တိရစ္ဆာန်များ​​သည် အစီအရီ အစုခွဲပြီး​​လျှင်
သူ့​​​နေရာသူ ပြန်၍ အိပ်ကြသည်။ ခဏ​​နေ​​သောအခါ တခြံလုံး​​ တိတ်၍
သွား​​သည်။