...::: ခြေ​လေး​ချောင်း​တော်လှန်​ရေး​ :::...

တိရစ္ဆာန်တို့​​သည် မတွက်မကပ် ကြိုး​​စား​​၍ စပါး​​ရိတ်ကြသည်။
ကြိုး​​စား​​ကျိုး​​လည်း​​ နပ်သည်။ ဦး​​သာ​​ခေါင်လက်ထက်ကထက် အများ​​ကြီး​​ပို၍
​​ကောက်လှိုင်း​​များ​​ထွက်သည်။ စပါး​​ရိတ်ရသည့်​​အလုပ်မှာ သူတို့​​အဖို့​​မလွယ်။
​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​​ပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်၍ ရိတ်ရန်လုပ်ထား​​​သော စပါး​​ရိတ်
ကရိယာများ​​မှာ တိရစ္ဆာန်တို့​​အဖို့​​ ဟန်မကျ။ ဝက်တို့​​မှာ ဉာဏ်​​ကောင်း​​သဖြင့်​​
​​တွေ့​​သမျှ အခက်အခဲကို ​​ကျော်နင်း​​နိုင်ကြသည်။ နွား​​တို့​​မှာ လယ်အ​​ကြောင်း​​ကို
​​ကောင်း​​​ကောင်း​​သိ​​နေကြသဖြင့်​​ ​​ကောက်လှိုင်း​​ သိမ်း​​ရာတွင် များ​​စွာ
အသုံး​​ကျသည်။ ဝက်များ​​မှာ ကိုယ်တိုင် အလုပ်မလုပ်ကြဘဲ ညွှန်ကြား​​ခြင်း​​
စီမံခြင်း​​ အမှုကို ပြုကြသည်။

အခြား​​ တိရစ္ဆာန်များ​​ထက် ပညာ အရည်အချင်း​​နှင့်​​ ပြည့်​​စုံခြင်း​​​ကြောင့်​​
ဝက်တို့​​မှာ ​​ခေါင်း​​​ဆောင်မှုကို ယူကြသည်မှာ သဘာဝကျသည်။ ဂျိုကား​​နှင့်​​
ခွါဖြူ တို့​​မှာ အထူး​​ပင် ကြိုး​​စား​​၍ အလုပ်လုပ်ကြသည်။ ဝက်တို့​​မှာ
သူတို့​​သခင်​​ဟောင်း​​ ဦး​​သာ​​ခေါင်၏ ရာထူး​​ကို ုအ​​မွေဆက်ခံဘိသည့်​​အလား​​
နွား​​များ​​​နောက်မှ တ​​ကောက်​​ကောက်လိုက်၍ ''ရဲ​​ဘော်တို့​​ ကြိတ်လိုက်ကွ။
​​သေနိုင်ရိုး​​လာကွ။ ကြိုး​​စား​​ကြ'' ဟု တ​​ကျော်​​ကျော် ​​အော်ကာ
ဆရာလုပ်ကြသည်။ စပါး​​ရိတ်ရာတွင် ခိုကပ်​​သော တိရစ္ဆာန်ဟု တ​​ကောင်မှ မရှိ။
ဘဲများ​​ ကြက်များ​​ကပင် စပါး​​နှံများ​​ကို နိုင်သ​​လောက် နှုတ်သီး​​ဖြင့်​​ချီ၍
သယ်ကြသည်။ တိရစ္ဆာန်တို့​​သည် ညီညီညာညာ ကြိုး​​စား​​၍ ရိတ်ကြသဖြင့်​​
ဦး​​သာ​​ခေါင်လက်ထက်ကထက် နှစ်ရက်​​စော၍ အလုပ်ပြီး​​သည်။ ဦး​​သာ​​ခေါင်
လက်ထက်က စပါး​​ထိုမျှ မထွက်စဖူး​​။ ဖိတ်ခြင်း​​ ​​လေခြင်း​​လည်း​​ မရှိ။ ဘဲတို့​​
ကြက်တို့​​ ​​ကျေး​​ဇူး​​​ကြောင့်​​ လယ်ထဲ၌ ​​ကောက်သင်း​​​ကောက်ဖို့​​ စပါး​​နှံ​​တောင်
မကျန်ရစ်။ မည်သည့်​​ တိရစ္ဆာန်ကမျှ တလုပ်တဆုပ်​​သော်မျှ ခိုး​​နှိုက်၍ မစား​​။

တိရစ္ဆာန်တို့​​သည် အလုပ်အင်မတန် ​​စေ့​​စပ်ကြပြီး​​လျှင် ယခင်က
ဘယ်လိုမျှ မ​​တွေး​​မကြံမိဖူး​​​လောက်​​အောင် ​​ပျော်ရွှင်ကြသည်။
ယခင်ဦး​​သာ​​ခေါင်လက်ထက်ကကဲ့​​သို့​​ သူတပါး​​၏ လက်​​ဝေခံ၍ စား​​ကြရသည်
မဟုတ်​​တော့​​ဘဲ ကိုယ်အကျိုး​​ရှိဖို့​​အတွက် ကိုယ့်​​အလုပ်ကို ကိုယ်ဟာကိုယ်
လုပ်ကြရသဖြင့်​​ စပါး​​တနှံ စား​​ရလည်း​​ စား​​ရသ​​လောက် ဝမ်း​​သာကြသည်။
သူများ​​လုပ်တာကို မှီခို ကပ်ရပ် စား​​​နေသည့်​​ လူသား​​ အ​​လှေး​​အမွှား​​များ​​
မရှိ​​တော့​​သဖြင့်​​ တိရစ္ဆာန်တိုင်း​​ ​​ဝေစုပို၍ ရနိုင်သည်။ အလုပ်
မလယ်ကြ​​သေး​​​သော်လည် တိရစ္ဆာန်များ​​မှာ ဦး​​သာ​​ခေါင်ရှိစဉ်ကထက်ပို၍
အား​​လပ်ချိန်ရကြသည်။ အခက်အခဲ အမျိုး​​မျိုး​​နှင့်​​ ​​တွေ့​​ရ​​သော်လည်း​​
​​နောက်ဆုံး​​တွင် ဝက်များ​​သည် အသိဉာဏ်ရှိခြင်း​​ ဂျိုကား​​နှင့်​​ခွါဖြူတို့​​၏
ဝိရိယ​​ကောင်း​​ခြင်း​​ စသည်တို့​​​ကြောင့်​​ မည်သည့်​​အလုပ်မဆို မပြီး​​​မြောက်သည်
မရှိ။ စပါး​​​လှေ့​​ဖို့​​ အလုပ်ကို လူသား​​တို့​​ကဲ့​​သို့​​ မလုပ်နိုင်​​သောအခါ
တိရစ္ဆာန်တို့​​သည် အမှိုက်သရိုက်များ​​ စင်သွား​​​အောင်ဝိုင်း​​၍ နှုတ်သီး​​နှင့်​​
မှုတ်ကြသည်။ ဂျိုကား​​မှာ အလုပ်အင်မတန်ကြိုး​​စား​​သဖြင့်​​ တိရစ္ဆာန်တိုင်း​​က
ချီး​​မွမ်း​​ကြရသည်။

ဂျိုကား​​မှာ ဦး​​သာ​​ခေါင် ရှိတုန်း​​ကပင် အလုပ်ကို ကြိုး​​စား​​၍လုပ်တတ်ရာ
​​တော်လှန်​​ရေး​​​အောင်မြင်ပြီး​​ ​​နောက်အဖို့​​တွင်မူကား​​ အခြား​​နွား​​ကြီး​​
သုံး​​​ကောင်စာခန့်​​မျှ အား​​ထုတ်၍ လုပ်သည်။ တခါတရံ ရှိသမျှ​​သော
အလုပ်တာဝန်များ​​ကို ဂျိုကား​​တ​​ကောင်ထဲ ထမ်း​​​ဆောင်​​နေသကဲ့​​သို့​​ပင်
ထင်ရသည်။ ဂျိုကား​​သည် ​​နေထွက်က​​နေဝင်ထိ အလုပ်အအား​​မ​​နေ။
ပင်ပင်ပန်း​​ပန်း​​ လုပ်ရမည့်​​ အလုပ်မှန်သမျှတွင် ဂျိုကား​​ဝင်၍ မပါသည့်​​
အလုပ်ဟူ၍ မရှိ။ နံနက်တိုင်း​​ အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​ အလုပ်လုပ်ချိန် မကျခင်
တနာရီ​​စော၍ အလုပ်လုပ်နိုင်ရန်အတွက် သူ့​​ကို သူများ​​ မထခင် တနာရီ​​စော၍
နှိုး​​ရန် ကြက်ဖက​​လေး​​တစ်​​ကောင်ကို မှာထား​​သည်။ ပြဿနာတခုခု
​​ပေါ်​​ပေါက်တိုင်း​​ အခက်အခဲတခုခု ​​တွေ့​​သည့်​​ အခါတိုင်း​​ ဂျိုကား​​က ငါပိုပြီး​​
ကြိုး​​စား​​မည်ဟု ​​ပြော​​လေ့​​ရှိပြီး​​လျှင် ''ငါပိုပြီး​​ ကြိုး​​စား​​မည်'' ဆို​​သောစကား​​မှာ
သူ့​​ကိုယ်သုံး​​​ဆောင်ပုဒ်ဖြစ်သည်။

တိရစ္ဆာန်တို့​​သည် မိမိတို့​​ စွမ်း​​အား​​ရှိသ​​လောက် အလုပ်ကို မခိုမကပ်
လုပ်ကြသည်။ ကြက်မများ​​ ဘဲမများ​​ပင်လျှင် လယ်ရိတ်ချိန်၌ တ​​ကောင်လျှင်
စပါး​​ ငါး​​တင်း​​ကျရ​​အောင် ​​ကောက်သင်း​​​ကောက်ကြသည်။ တိရစ္ဆာန်တို့​​အနက်
ခိုး​​ဝှက်သူလည်း​​ တ​​ကောင်မျှမရှိ။ ရိက္ခာ​​ဝေမှုနှင့်​​ ပတ်သက်၍ ညည်း​​ညူသူလည်း​​
တ​​ကောင်မျှ မရှိ။ ယခင်ကကဲ့​​သို့​​ တ​​ကောင်နှင့်​​တ​​ကောင် ခိုက်ရန်ဖြစ်ခြင်း​​
ထိုး​​ဆိတ်ခြင်း​​ မနာလိုဝန်တိုဖြစ်ကြခြင်း​​လည်း​​ မရှိ။ မယ်သီတ​​ကောင်သာလျှင်
မနက်သူများ​​ထချိန်မထဘဲ အလုပ်ကပြန်​​တော့​​လည်း​​ ​​ခြေနာ​​နေသည်ဟု
ယိုး​​မယ်ရှာပြီး​​ ​​စော​​စောပြန်ခြင်း​​မှတပါး​​ အလုပ်ခို​​သော တိရစ္ဆာန် တ​​ကောင်မျှမရှိ။
​​ကြောင်မ မိတိုး​​တ​​ကောင်လည်း​​ အပြစ်​​ပြောမည်ဆိုလျှင် ​​ပြောစရာရှိသည်။
အလုပ်လုပ်စရာရှိလျှင် မိတိုး​​ကို ဘယ်​​တော့​​မှ ရှာ၍ မ​​တွေ့​​။ မိတိုး​​သည်
အကြာကြီး​​ အကြာကြီး​​ ​​ပျောက်၍ ​​နေပြီး​​လျှင် အစာစား​​ချိန်မှပင် ပြန်လာသည်။
ည​​နေမှာလည်း​​ သူများ​​​တွေ အလုပ်ပြီး​​ချိန်ကျမှ ဘာမျှမဖြစ်သည့်​​ အမူအရာဖြင့်​​
ပြန်လာသည်။ မိတိုး​​မှာ ဆင်​​ခြေ​​ပေး​​ ​​ကောင်း​​သည်ကတ​​ကြောင်း​​ သနား​​စဖွယ်
မြည်တတ်သည်လည်း​​ တ​​ကြောင်း​​​ကြောင့်​​ သူ့​​အ​​ပေါ်တွင် ဘယ်သူကမျှ
​​ဗွေမယူကြ။ လား​​ မ​​ဟော်မှာ ​​တော်လှန်​​ရေး​​​အောင်ပြီး​​သည့်​​ ​​နောက် တစုံတရာ
​​ပြောင်း​​လဲခြင်း​​ မရှိ။ ဦး​​သာ​​ခေါင် လက်ထက်ကကဲ့​​သို့​​ပင် အလုပ်လုပ်သည့်​​အခါ၌
သွက်လက်ခြင်း​​လည်း​​ မရှိ။ ခိုကပ်ခြင်း​​လည်း​​ မရှိ။ သူ့​​​စေတနာအ​​လျှောက်
သာသာထိုး​​ထိုး​​လုပ်ခြင်း​​လည်း​​ မရှိ။ ​​တော်လှန်​​ရေး​​နှင့်​​ပတ်သက်၍
သူ့​​ထင်မြင်ချက် ဘယ်အခါမှမ​​ပေး​​။ ''ဦး​​သာ​​ခေါင် မရှိတာ နင်
ဝမ်း​​မသာဘူး​​လား​​'' ဟု မ​​ဟော်ကို ​​မေး​​လျှင် သူက ''ဟဲ့​​ ဒို့​​လား​​များ​​ဟာ
သူများ​​ထက် ပိုပြီး​​ အသက်ရှည်တယ်။ နင်တို့​​အထဲက ဒို့​​လား​​​သေတာ
ဘယ်သူများ​​မြင်ဘူး​​သလဲ'' ဟုသာ ​​ဖြေသည်။ အခြား​​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​မှာ
နား​​​ထောင်၍သာ ​​နေရ​​သော်လည်း​​ သူဘာ​​ပြောမှန်း​​ မသိကြ။

တနင်္ဂ​​နွေ​​နေ့​​များ​​တွင် အလုပ်နား​​ကြသည်။ မနက်စာကိုလည်း​​
ခါတိုင်း​​ထက် တနာရီ​​နောက်ကျ၍ စား​​သည်။ မနက်စာစား​​ပြီး​​လျှင် မပျက်မကွက်
အလံတင်ပွဲ ကျင်း​​ပကြသည်။ ​​ဘော်ဖြူက ဦး​​သာ​​ခေါင်၏ အခန်း​​ထဲမှ ပိတ်စိမ်း​​စ
တခု​​တွေ့​​သဖြင့်​​ ထိုပိတ်စိမ်း​​စ​​ပေါ်တွင် ခွါနှင့်​​ချိုကို ​​ရေး​​၍ အလံလုပ်ထား​​သည်။
ထိုခွါ ချိုအလံကို တနင်္ဂ​​နွေ​​နေ့​​ မနက်တိုင်း​​ အလံတိုင်၌တင်ပြီး​​လျှင်
အ​​လေး​​ပြုကြသည်။ အလံအတွက် အစိမ်း​​​ရောင်ကို သုံး​​ခြင်း​​မှာ နိုင်ငံ၏ စိမ်း​​စို
သာယာခြင်း​​ကို ​​ဖေါ်ပြရန် ဖြစ်ပြီး​​လျှင်ခွါနှင့်​​ ချိုမှာ ​​နောက်ဆုံး​​
လူသား​​အား​​လုံး​​ကို အကြွင်း​​မဲ့​​သုတ်သင်ပြီး​​​သောအခါတွင် ​​ပေါ်လာမည့်​​
အ​​ခြေ​​လေး​​​ချောင်း​​ သမတနိုင်ငံကြီး​​၏ အထိမ်း​​အမှတ် ဖြစ်​​ကြောင်း​​နှင့်​​
​​ဘော်ဖြူက ​​ပြောပြသည်။ အလံအ​​လေး​​ပြုပွဲ ပြီး​​​သောအခါ
တိရစ္ဆာန်အား​​လုံး​​တို့​​သည် စပါး​​ကျီကြီး​​ထဲ၌ စုရုံး​​၌ အစည်း​​အ​​ဝေး​​ လုပ်ကြသည်။
ထိုအစည်း​​အ​​ဝေး​​တွင် လာမည့်​​ ရက်သတ္တတပတ်အတွက် အလုပ်ကို
စီမံကိန်း​​ထုတ်ပြီး​​လျှင် ဆုံး​​ဖြတ်ချက်များ​​ ချမှတ်သည်။ ဘယ်အခါမဆို
ဆုံး​​ဖြတ်ချက် တင်သွင်း​​သူများ​​မှာ ဝက်များ​​ချည်း​​ ဖြစ်ကြသည်။
အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​မှာ မဲဘယ်လို ​​ပေး​​ရမည်ဟု သိကြ​​သော်လည်း​​
ဆုံး​​ဖြတ်ချက်များ​​ကို ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်နှင့်​​ မကြံတတ် မစီစဉ်တတ်ကြ။
အစည်း​​အ​​ဝေး​​တွင် ငြင်း​​ခုံ​​ဆွေး​​​နွေး​​ရာ၌ ဗန္ဓုလနှင့်​​ ​​ဘော်ဖြူနှစ်​​ကောင်သာ
ငြင်း​​ခုံ​​ဆွေး​​​နွေး​​ခြင်း​​များ​​သည်။ ထိုနှစ်​​ကောင်မှာလည်း​​ တ​​ကောင်နှင့်​​ တ​​ကောင်
သ​​ဘောချင်း​​ တိုက်ဆိုင်သည်ဟု မရှိ။ တ​​ကောင်က သည်ဟာဆိုလျှင်
တ​​ကောင်က ဟိုဟာကို အမြဲ​​ပြော​​လေ့​​ရှိသည်။ အသက်ကြီး​​​သော တိရစ္ဆာန်တို့​​
''ပင်စင်'' ယူသည့်​​အခါတွင် အသုံး​​ပြုရန် မြက်ခြံက​​လေး​​တခု သတ်မှတ်​​ပေး​​ဖို့​​
ဆုံး​​ဖြတ်ချက်ချ​​သောအခါ၌လည်း​​ အငြင်း​​အခုံထွက်စရာ ကိစ္စပင် မဟုတ်ဘဲလျက်
တိရစ္ဆာန်များ​​အား​​ အသက်မည်မျှရှိမှ ပင်စင်​​ပေး​​သင့်​​သည်ဆို​​သော အချက်နှင့်​​
ပတ်သက်၍ အပြင်း​​အထန် သ​​ဘောကွဲလွဲကြ​​သေး​​သည်။ အစည်း​​အ​​ဝေး​​များ​​ကို
ဒို့​​တိရစ္ဆာန်သီချင်း​​နှင့်​​ အမြဲအဆုံး​​သတ်ပြီး​​လျှင် ည​​နေပိုင်း​​တွင် အနား​​ယူကြသည်။

ဝက်တို့​​သည် ဦး​​သာ​​ခေါင်၏ တိုလီမိုလီထား​​​သောအခန်း​​ကို သူတို့​​အဖို့​​
ဌာနချုပ်အလုပ်ခွင် အဖြစ် အသုံး​​ပြုကြသည်။ ဌာနချုပ်အလုပ်ခွင်တွင်
ပန်း​​ဘဲအတတ် လက်သမား​​အတတ်နှင့်​​ အခြား​​ ​​တောင်သူလယ်သမား​​တို့​​
တတ်အပ်​​သော အတတ်များ​​ကို ​​လေ့​​လာကြသည်။ ​​ဘော်ဖြူသည်
အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​ကိုလည်း​​ တိရစ္ဆာန် ​​ကော်မတီအမျိုး​​မျိုး​​ ဖွဲ့​​စည်း​​​ပေး​​သည်။
စည်း​​ရုံး​​​ရေး​​လုပ်ငန်း​​ကို လုပ်ရာတွင် ​​ဘော်ဖြူသည် ​​မောရမှန်း​​ပန်း​​ရမှန်း​​မသိ။
​​ဘော်ဖြူ၏ ဝိရိယ​​ကြောင့်​​ဖြစ်​​ပေါ်လာ​​သော တိရစ္ဆာန်​​ကော်မတီအဖွဲ့​​များ​​မှာ
ကြက်မများ​​အတွက် ကြက်ဥထွက်​​ရေး​​​ကော်မတီ၊​ နွား​​မများ​​အတွက်
အမြီး​​သန့်​​ရှင်း​​​ရေး​​​ကော်မတီ။ ရဲ​​ဘော်ရိုင်း​​များ​​ ပညာအသစ်​​ပေး​​​ရေး​​
​​ကော်မတီတို့​​ဖြစ်သည်။ ရဲ​​ဘော်ရိုင်း​​များ​​ ပညာအသစ်​​ပေး​​​ရေး​​​ကော်မတီအဖွဲ့​​မှာ
ကြွက်နှင့်​​ ယုန်တို့​​အား​​ ယဉ်​​အောင်လုပ်ဖို့​​ ​​ကော်မတီဖြစ်သည်။

ထိုမှတပါး​​ သိုး​​များ​​အတွက် သိုး​​​မွေး​​ဖြူဖြူထွက်​​ရေး​​​ကော်မတီအဖွဲ့​​နှင့်​​
တကွ အခြား​​​ကော်မတီအဖွဲ့​​များ​​အပြင် စာ​​ရေး​​စာဖတ်သင်တန်း​​များ​​ကိုလည်း​​
ဖွင့်​​​ပေး​​​သေး​​သည်။ တိရစ္ဆာန်ရိုင်း​​များ​​ကို ယဉ်​​အောင်လုပ်သည့်​​လုပ်ငန်း​​မှာ
အထမ​​မြောက်။ တိရစ္ဆာန်ရိုင်း​​တို့​​သည် အရိုင်း​​ဇာတိကို မစွန့်​​ကြ။
သူတို့​​အ​​ပေါ်တွင် စိတ်ထား​​ သ​​ဘောထား​​ကြီး​​ကြီး​​နှင့်​​ ပြုမူလျှင်လည်း​​ သူတို့​​က
ကန်း​​တက်သည်။ ​​ကြောင်မကြီး​​ မိတိုး​​သည် ပညာအသစ်​​ပေး​​​ရေး​​
​​ကော်မတီအဖွဲ့​​တွင် ဝင်ပြီး​​လျှင် ​​တော်​​တော် ထထကြွကြွ အလုပ်လုပ်သည်။
တ​​နေ့​​တွင် မိတိုး​​သည် ​​ခေါင်မိုး​​​ပေါ်သို့​​ တက်၍ သူလက်လှမ်း​​မမှီ​​သော
​​နေရာတွင်ရှိသည့်​​ စာက​​လေး​​များ​​အား​​ တိရစ္ဆာန်တို့​​မှာ အကုန်လုံး​​
ရဲ​​ဘော်ချည်း​​ဖြစ်သည်။ ထို့​​​ကြောင့်​​ သူ့​​လက်​​ပေါ်တွင် လာနား​​လို​​သော
စာက​​လေး​​များ​​ ဘယ်သူမဆိုလာနား​​နိုင်သည်ဟု ​​ပြောပြီး​​လျှင် သူ့​​လက်တဖက်ကို
တန်း​​၍ ​​ပေး​​သည်။ သို့​​ရာတွင် စာက​​လေး​​တို့​​သည် မိတိုး​​အနား​​သို့​​ တ​​ကောင်မျှ
ကပ်မလာကြ။

စာ​​ရေး​​စာဖတ် သင်တန်း​​များ​​မှာ များ​​စွာထ​​မြောက်​​အောင်မြင်သည်။ နှစ်လ
သုံး​​လကြာ​​သောအခါ တကွင်း​​လုံး​​ရှိ တိရစ္ဆာန်များ​​မှာ အနည်း​​နှင့်​​ အများ​​ဆိုသလို
စာ​​ရေး​​စာဖတ် တတ်ကုန်ကြသည်။ ဝက်များ​​မှာ စာ​​ရေး​​​ရောစာဖတ်​​ရော
တတ်နှင့်​​​နေကြပြီး​​ဖြစ်သည်။ ​​ခွေး​​များ​​လည်း​​ အထိုက်အ​​လျောက်
စာဖတ်တတ်ကြသည်။ သို့​​ရာတွင် အ​​ခြေခံတရား​​ကြီး​​ ခုနှစ်ပါး​​မှတပါး​​ အခြား​​
ဘာကိုမှ မဖတ်ချင်ကြ။ မုတ်ဆိတ်သည် ​​ခွေး​​များ​​ထက် စာဖတ်တတ်၍
တခါတရံ အမှိုက်ပုံထဲမှ သတင်း​​စာ အစုတ်များ​​ကို ​​ကောက်၍
အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​အား​​ ဖတ်ပြသည်။ မ​​ဟော်သည် ဝက်များ​​​လောက်ပင်
စာဖတ်တတ်​​သော်လည်း​​ ဘယ်​​တော့​​မှ ဖတ်​​လေ့​​မရှိ။ သူသိသ​​လောက်
​​ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဖတ်ချင်စရာ​​ကောင်း​​တဲ့​​စာရယ်လို တခုမျှမရှိပါဘူး​​ဟု
မ​​ဟော်က​​ပြောသည်။ ခွါဖြူသည် ကကြီး​​ ခ​​ခွေး​​ အကုန်ရ​​သော်လည်း​​
စာလုံး​​​ပေါင်း​​၍ မဖတ်တတ်။

ဂျိုကား​​က​​တော့​​ ဂငယ်ထိ​​အောင်ပင် သင်လို့​​မရ။ ဂျိုကား​​သည် ကကြီး​​
ခ​​ခွေး​​ ဂငယ် ဃကြီး​​ အက္ခရာ​​လေး​​လုံး​​ကို ​​မြေကြီး​​​ပေါ်၌ ခွါနှင့်​​​ရေး​​ပြီး​​
ကြိုး​​စား​​နိုင်သမျှ ကြိုး​​စား​​ကာ ထိုစာလုံး​​​လေး​​လုံး​​ကို နား​​ရက် ​​ပေး​​၍
ကြည့်​​ပြီး​​လျှင် ​​ခေါင်း​​ခါပြီး​​​နောက် ဃကြီး​​​နောက် ဘာလာသည်ကို သူစဉ်း​​စား​​၍
မရ။ တခါတရံ င စလုံး​​ ဆလိမ် ဇကွဲထိ​​အောင်ရပြီး​​​နောက် က ခ ဂ ဃ
တို့​​ကို ​​မေ့​​သွား​​ပြန်သည်။ ​​နောက်ဆုံး​​တွင် ဂျိုကား​​သည် ပထမဗျည်း​​​လေး​​လုံး​​
နှင့်​​ပင် ​​ရောင့်​​ရဲရ​​တော့​​သည်။ ထိုဗျည်း​​​လေး​​လုံး​​ကိုလည်း​​ ​​မေ့​​သွား​​မည်စိုး​​သဖြင့်​​
တ​​နေ့​​တခါနှစ်ခါ အ​​ရေး​​ကျင့်​​​လေ့​​ရှိသည်။ မယ်သီမှာ သူ့​​နာမည်ကလွဲ၍ ဘာမှ
မ​​ရေး​​တတ်။ မဖတ်တတ်။ စာလည်း​​ မသင်ချင်ဘူး​​ဟု ​​ပြောသည်။ မယ်သီသည်
သစ်ကိုင်း​​​ခြောက်များ​​ဖြင့်​​ ​​မြေကြီး​​​ပေါ်မှာ သူ့​​နာမည်ပုံလုပ်ပြီး​​လျှင် ပန်း​​များ​​
သစ်ခက်များ​​ ထိုး​​ကာ ပတ်ချာလှည့်​​၍ ဟိုဖက်မှကြည့်​​လိုက်
သည်ဖက်မှကြည့်​​လိုက် ကြည့်​​တတ်သည်။

အခြား​​​သော တိရစ္ဆာန်များ​​မှာ ကကြီး​​ အပြင် ပို၍ မတတ်ကြ။ သိုး​​များ​​
ကြက်မများ​​ ဘဲမများ​​မှာ အ​​ခြေခံ တရား​​ကြီး​​ ခုနှစ်ပါး​​ကို​​တောင်
နှုတ်တက်မ​​ဆောင်နိုင်ကြ။ အင်မတန် ဉာဏ်ဖျင်း​​ကြသည်။ ​​ဘော်ဖြူသည်
တိရစ္ဆာန်ဝါဒ အ​​ခြေခံတရား​​ကြီး​​ခုနှစ်ပါး​​ကို ​​လေး​​နက်စွာ အနုလုံ ပဋိလုံ
သုံး​​သပ်ပြီး​​​နောက် ထိုတရား​​ကြီး​​ ခုနှစ်ပါး​​ကို ​​ဆောင်ပုဒ်တခုတည်း​​နှင့်​​
အဓိပ္ပါယ်ပြည့်​​စုံ​​အောင် ​​ဖေါ်ပြနိုင်သည်ဟု ​​ပြောပြီး​​လျှင် ''​​ခြေ​​လေး​​​ချောင်း​​
​​ကောင်း​​တယ်။ ​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​ မ​​ကောင်း​​ဘူး​​'' ဟူ​​သော​​ဆောင်ပုဒ်ကို
ထွင်လိုက်သည်။ ထို​​ဆောင်ပုဒ်သည် တိရစ္ဆာန်ဝါဒ၏ အဆီအနှစ်
ဖြစ်သည်ဟုလည်း​​ ​​ဘော်ဖြူက မိန့်​​သည်။ ထို​​ဆောင်ပုဒ်ကို
သ​​ဘော​​ပေါက်သူတို့​​မှာ လူသား​​တို့​​ ဖျက်ဆီး​​ခြင်း​​​ဘေး​​မှ ကင်း​​​ဝေး​​နိုင်သည်။
​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​ မ​​ကောင်း​​ဘူး​​ဆိုသဖြင့်​​ ထို​​ဆောင်ပုဒ်ကို ငှက်များ​​က ဝိုင်း​​၍
အပြင်း​​အထန်ကန့်​​ကွက်ကြသည်။ အဘယ်​​ကြောင့်​​ ဆို​​သော် ငှက်များ​​မှာ
​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​သာရှိ​​သော​​ကြောင့်​​ ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ​​ဘော်ဖြူက ​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​
ဆို​​သော အဓိပ္ပါယ်ကို ငှက်များ​​ယူသကဲ့​​သို့​​ မယူသင့်​​​ကြောင်း​​နှင့်​​ အကျယ်တဝင့်​​
ရှင်း​​ပြသည်။

''သည်မှာ ငှက်ရဲ​​ဘော်တို့​​ရဲ့​​။ ငှက်များ​​ရဲ့​​ အ​​တောင်ဟာ
​​ရွေ့​​လျား​​ဖို့​​အတွက် အသုံး​​ပြုတဲ့​​ အင်္ဂါပါ။ လူသား​​တို့​​ရဲ့​​ လက်လို ကိုင်တွယ်ဖို့​​
အတွက် အသုံး​​ပြုတဲ့​​ အင်္ဂါမဟုတ်ပါဘူး​​။ ဒါ​​ကြောင့်​​ ငှက်များ​​ရဲ့​​
အ​​တောင်ဟာလဲ ​​ခြေ​​ထောက်တမျိုး​​ပါဘဲ။ လက်ဆိုတာက​​တော့​​ လူသား​​တို့​​ရဲ့​​
ထူး​​ခြား​​တဲ့​​ လက္ခဏာဖြစ်ပါတယ်။ ဒင်း​​တို့​​ မ​​ကောင်း​​တာလုပ်​​လေသမျှဟာ
ဒီလက်နဲ့​​ချည်း​​​ပေါ့​​'' ဟု ​​ဘော်ဖြူက​​ပြော​​သောအခါ ငှက်များ​​က
​​ကြေနပ်သွား​​ကြသည်။ ထို့​​​နောက် တိရစ္ဆာန် အငယ်စား​​တို့​​သည် ''​​ခြေ​​လေး​​​ချောင်း​​
​​ကောင်း​​တယ်။ ​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​ မ​​ကောင်း​​ဘူး​​'' ဆို​​သော ​​ဆောင်ပုဒ်ကို
အလွတ်ရ​​အောင် ကျက်ကြသည်။ ​​ဘော်ဖြူ၏ ​​ဆောင်ပုဒ်မှာ အ​​ရေး​​ကြီး​​သဖြင့်​​
ကျီထရံ၌ အ​​ခြေခံတရား​​ကြီး​​ ခုနှစ်ပါး​​အထက်က ပို၍ ကြီး​​​သော
စာလုံး​​ကြီး​​များ​​နှင့်​​ ​​ရေး​​သား​​ထား​​သည်။

''​​ခြေ​​လေး​​​ချောင်း​​ ​​ကောင်း​​တယ်။ ​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​မ​​ကောင်း​​ဘူး​​'' ဆို​​သော
​​ဆောင်ပုဒ်ကို သိုး​​တို့​​သည် အင်မတန်သ​​ဘောကျကြသဖြင့်​​ ​​ရောက်​​လေရာ
အရပ်တွင် ​​နေကုန်​​နေခမ်း​​ ''​​ခြေ​​လေး​​​ချောင်း​​​ကောင်း​​တယ်။ ​​ခြေနှစ်​​ချောင်း​​
မ​​ကောင်း​​ဘူး​​'' ဟု မ​​မောနိုင် မပန်း​​နိုင် သံပြိုင်​​အော်ကြသည်။
ဗန္ဓုလသည် ​​ဘော်ဖြူ၏ ​​ကော်မတီ အစည်း​​အ​​ဝေး​​များ​​ကို ဂရုမစိုက်။
အသက်ကြီး​​သူများ​​ကို သင်ကြား​​​ပေး​​ဖို့​​ထက် ငယ်ရွယ်သူများ​​ကို
သင်ကြား​​​ပေး​​ဖို့​​က ပိုအ​​ရေး​​ကြီး​​သည်ဟု ဗန္ဓုလက ​​ပြောသည်။
စပါး​​သိမ်း​​ပြီး​​​နောက် မကြာခင်တွင် ဝါမနှင့်​​ ဂုတ်ကျား​​ ​​ခွေး​​မကြီး​​နှစ်​​ကောင်က
နှစ်​​ကောင်​​ပေါင်း​​ ​​ခွေး​​က​​လေး​​ကိုး​​​ကောင် ​​မွေး​​သည်။ ​​ခွေး​​က​​လေး​​ကိုး​​​ကောင်
နို့​​ခွဲသည်နှင့်​​ တပြိုင်နက် ဗန္ဓုလက ထို​​ခွေး​​က​​လေး​​များ​​ကို သူပညာသင်​​ပေး​​မည်
​​ပြောပြီး​​လျှင် ဝက်တို့​​၏ ဌာနချုပ် အလုပ်ခွင် မျက်နှာကျက်​​ပေါ်တွင် တင်၍
​​မွေး​​ထား​​သည်။ ထိုအခါမှစ၍ ​​ခွေး​​က​​လေး​​များ​​ကို ​​အောက်သို့​​ ပြန်၍ မချ။
ဌာနချုပ် အလုပ်ခွင်ထဲမှ ​​လှေကား​​​ထောင်တက်ပြီး​​ မကြည့်​​လျှင်
​​ခွေး​​က​​လေး​​များ​​ကို မမြင်နိုင်။ ဗန္ဓုလသည် ​​ခွေး​​က​​လေး​​ကိုး​​​ကောင်ကို
အဝှက်​​ကောင်း​​သဖြင့်​​ ​​ခွေး​​က​​လေး​​များ​​အ​​ကြောင်း​​ကို ဘယ်တိရစ္ဆာန်မှ
သတိမရကြ​​တော့​​။

နို့​​များ​​ ​​ပျောက်သွား​​သည့်​​အ​​ကြောင်း​​လည်း​​ ​​နောက်မှ ​​ပေါ်သည်။
ဝက်တို့​​သည် နို့​​များ​​ကို သူတို့​​အစာနှင့်​​​ရော၍ စား​​ပစ်ကြသည်။ မိုး​​ဦး​​ကျ
သရက်သီး​​များ​​​ပေါ်​​သောအခါ သရက်ပင်​​ပေါ်မှ သရက်သီး​​မှည့်​​တို့​​သည်
​​အောက်သို့​​ တဖုတ်ဖုတ်နှင့်​​ ​ကြွေကျ​​သောအခါတိရစ္ဆာန်များ​​စိတ်က
ထိုသရက်သီး​​မှည့်​​များ​​ကို အား​​လုံး​​ တိရစ္ဆာန်များ​​အား​​ ညီတူမျှတူ
​​ဝေ​​ပေး​​လိမ့်​​မည်ဟု ထင်ကြသည်။ တ​​နေ့​​တွင် ​​လေတိုက်၍ ​ကြွေကျသမျှ
သရက်သီး​​မှည့်​​များ​​ကို မည်သည့်​​တိရစ္ဆာန်မျှ မစား​​ပဲ ဌာနချုပ်အလုပ်ခွင်သို့​​
ဝက်များ​​စား​​ရန်အတွက် လာ၍ ပို့​​ကြရမည်ဟု အမိန့်​​ထုတ်သည်။

ထိုအခါ အချို့​​​သောတိရစ္ဆာန်တို့​​က ကဲ့​​ရဲ့​​ကြသည်။ ကဲ့​​ရဲ့​​​သော်လည်း​​
အချည်း​​နှီး​​သာတည်း​​။ သရက်သီး​​မှည့်​​များ​​ကို ဝက်များ​​သာ စား​​ထိုက်သည်
ဆို​​သောအချက်ကို အား​​လုံး​​​သော ဝက်တို့​​က သ​​ဘောတူကြသည်။ အခါတိုင်း​​
အချင်း​​ချင်း​​သ​​ဘောကွဲ​​နေကျဖြစ်​​သော ဗန္ဓုလနှင့်​​ ​​ဘော်ဖြူတို့​​​တောင် ထိုကိစ္စ၌
သ​​ဘောထပ်တူကျကြသည်။ ထိုကိစ္စနှင့်​​ ပတ်သက်၍ ရှင်း​​လင်း​​​ပြောဆိုရန်
အခြား​​တိရစ္ဆာန်များ​​ဆီသို့​​ သံ​​ကြောင်ကိုလွှတ်သည်။ သံ​​ကြောင်က ''ရဲ​​ဘော်တို့​​
သရက်သီး​​မှည့်​​များ​​ကို ဝက်များ​​သာစား​​ရမည်ဟု အမိန့်​​ထုတ်ခြင်း​​ဟာ ငါတို့​​
ဝက်များ​​က ကိုယ်ကျိုး​​ရှာလို​​သောသ​​ဘော အထူး​​အခွင့်​​အ​​ရေး​​ခံစား​​လို​​သော
သ​​ဘောနှင့်​​ ထုတ်ခြင်း​​ မဟုတ်ဘူး​​ဆိုတာကို အထူး​​​ပြောဖို့​​ လိုမည်မထင်ပါ။
ဝက်​​တွေထဲမှာ နို့​​တို့​​ သရက်သီး​​တို့​​ မကြိုက်တဲ့​​ ဝက်​​တွေ အများ​​ကြီး​​ရှိပါတယ်။
ဥပမာ ငါကိုယ်တိုင်ဆိုလျှင် နို့​​ကိုလည်း​​ မကြိုက်ပါ။ သရက်သီး​​ကိုလည်း​​
မကြိုက်ပါ။ သို့​​​သော်(​​လောကဓါတ်ပညာအရ) နို့​​နှင့်​​သရက်သီး​​ဟာ
ဝက်များ​​၏ကျန်း​​မာ​​ရေး​​အတွက် အလွန့်​​အလွန် အ​​ရေး​​ကြီး​​တဲ့​​ အရာများ​​
ဖြစ်သည်ကို ရဲ​​ဘော်တို့​​ သတိမ​​မေ့​​အပ်ပါ။

ငါတို့​​ဝက်များ​​ဟာ ရဲ​​ဘော်တို့​​သိကြတဲ့​​အတိုင်း​​ဘဲ ဦး​​​နှောက်နှင့်​​
အလုပ်လုပ်ရတဲ့​​ သူ​​တွေပါ။ ဒီကွင်း​​ကြီး​​ တခုလုံး​​ကို စီမံအုပ်ချုပ်ဖို့​​
စည်း​​ရုံး​​ခန့်​​ခွဲဖို့​​ ကိစ္စကြီး​​ဟာလဲ ငါတို့​​ဝက်များ​​ချည်း​​ တဦး​​တည်း​​ တာဝန်ခံပြီး​​
လုပ်​​နေရတဲ့​​ကိစ္စကြီး​​ဆိုတာလဲ ရဲ​​ဘော်တို့​​ကို အထူး​​​ပြောဖို့​​ မလိုပါဘူး​​။
ငါတို့​​ဝက်များ​​ဟာ အသင်ရဲ​​ဘော်တို့​​ရဲ့​​ အကျိုး​​ကို​​နေ့​​​ရောညပါ
​​စောင့်​​​ရှောက်လျက်ရှိပါတယ်။ တာ​​ကြောင့်​​ နို့​​နှင့်​​သရက်သီး​​ကို ငါတို့​​ ဝက်များ​​
အကျိုး​​အတွက်မဟုတ်ပါဘူး​​။ အသင်ရဲ​​ဘော်အား​​လုံး​​ရဲ့​​ အကျိုး​​အတွက်ပါ။ ငါတို့​​
ဝက်များ​​က အလုပ်ဝတ္တရား​​ကို တာဝန်​​ကျွေပြန်စွာ မထမ်း​​​ဆောင်နိုင်ကြဘူး​​ဆိုလျှင်
ဒီတိရစ္ဆာန်ကွင်း​​ကြီး​​ဟာ ဘယ်လိုဖြစ်သွား​​မယ်ဆိုတာကို ရဲ​​ဘော်တို့​​
စဉ်း​​စား​​မိကြပါရဲ့​​လား​​။ ငါတို့​​ ဝက်များ​​ အလုပ်​​ကောင်း​​​ကောင်း​​
မလုပ်နိုင်ဘူး​​ဆိုသည့်​​ တ​​နေ့​​တွင် ဦး​​သာ​​ခေါင်ပြန်​​ရောက်လာတာကို
ကြည့်​​ချင်တဲ့​​သူများ​​ ရှိပါသလား​​။ တဦး​​မှ မရှိဘူး​​လို ယုံကြည်ပါတယ်'' ဟု
​​ပြောပြီး​​လျှင် ကိုယ်ကို ဟိုဖက်အိ ဒီဖက်အိ အိ၍ အမြီး​​ကို ​​ထောင်ကာ ဟိုနှံ
သည်နှံ နှံ၍ပြသည်။

တိရစ္ဆာန်များ​​အနက် အခြား​​အချက်များ​​တွင် မည်ကဲ့​​သို့​​ သ​​ဘောကွဲလွဲခြင်း​​
ရှိ​​စေကာမူ ဦး​​သာ​​ခေါင်ပြန်လာမည်ကို ​​ကြောက်ကြသည့်​​အချက်တွင်
တသ​​ဘောတည်း​​ ဖြစ်သည်။ နို့​​နှင့်​​သရက်သီး​​ကို ဝက်များ​​ချည်း​​
စား​​ပစ်ခံရခြင်း​​ထက် ဦး​​သာ​​ခေါင်ပြန်လာခြင်း​​က ဆိုး​​မည် ဖြစ်သဖြင့်​​
တိရစ္ဆာန်တို့​​မှာ ဘာမှမ​​ပြောနိုင်​​တော့​​။ သို့​​ဖြစ်ရာ ဝက်များ​​ကို ကျန်း​​မာခြင်း​​နှင့်​​
ပြည့်​​စုံ​​အောင်ထား​​ဖို့​​ ကိစ္စထက်မည်သည့်​​ကိစ္စမျှ ပို၍ အ​​ရေး​​မကြီး​​​ကြောင်း​​မှာ
အင်မတိအင်မတန် ထင်ရှား​​လှသဖြင့်​​ နို့​​​ရော​​လေတိုက်၍ ​ကြွေ​​သောသရက်သီး​​​ရော
(တက်ခူး​​၍ရ​​သော သရက်သီး​​​ရော) အကုန်လုံး​​ ဝက်များ​​ချည်း​​သာ
စား​​ဖို့​​ထား​​ရန်အတွက် ​​နောက်ထပ် အငြင်း​​မပွား​​ဘဲ အား​​လုံး​​သ​​ဘောတူ
လိုက်ကြရ​​လေသည်။